Κόμμα Τσίπρα ή νέο κόμμα; Το αφήγημα παραμένει ίδιο

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας –  Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Συνέδριο του Economist έδειξε πως αν κάνει νέο κόμμα, αυτό θα είναι φορτωμένο με παλιά υλικά. Αν και σ’ αυτή την ομιλία υπήρχαν θετικά στοιχεία, όπως η αναφορά του στην προτεραιότητα του κόσμου της εργασίας και στην αλλαγή του σημερινού ταξικά άνισου μοντέλου αναδιανομής, την ίδια στιγμή όμως μίλησε και για μια «πατριωτική εισφορά» του μεγάλου πλούτου. Θέση που νομιμοποιεί αυτό ακριβώς το άνισο μοντέλο. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο ο πλούτος πρέπει να συγκεντρώνεται στα υψηλά και από εκεί με την καλή θέληση του ίδιου του πλούτου, θα πέσουν και κάποια μεγαλύτερα ή μικρότερα κομμάτια στο τραπέζι των φτωχότερων ή των μεσαίων στρωμάτων.

Μα σε τι διαφέρει η αφήγηση του Πρωθυπουργού; Και η αφήγηση του κυρίου Τσίπρα και αυτή της κυβέρνησης δεν αμφισβητούν το δόγμα του trickle-down effect ή Economy. Αλλά και η ερμηνεία των παθογενειών της χώρας στη βάση των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς και της ψηφοθηρίας στο ίδιο ρεύμα σκέψης ανήκει. Στην ερμηνεία της περιβόητης κλεπτοκρατίας. Ερμηνεία βαθύτατα συντηρητική, αφού αποφεύγει να αμφισβητήσει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Την ασφυξία δηλαδή του κόσμου της εργασίας λόγω του «εναγκαλισμού» του από τον Μεγάλο Πλούτο. Οι αναφορές στην «ολιγαρχία» είναι ανεπαρκείς να φτάσουν στην ουσία του προβλήματος. Γιατί το πρόβλημα είναι ότι ο σημερινός ελληνικός και παγκόσμιος καπιταλισμός βλέπει το εισόδημα των εργαζομένων ως δωρεά της κυβέρνησης και του πλούτου, ούτε καν, όπως παλιά, ως αγορά της εργασιακής δύναμης. Τη λογική «δωρεάς» είχαν και οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.

Και νέο κόμμα να κάνει ο κύριος Τσίπρας δεν θα εμπνεύσει τους απογοητευμένους από την πολιτική πολίτες, αν εγκλωβιστεί στην αντίθεση μεταξύ «διεφθαρμένου» και «έντιμου» κράτους. Αυτή η αφήγηση είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβερνητικής αφήγησης. «Κάποτε βρίσκουμε αντιστάσεις, κάποτε χάνουμε από το βαθύ κράτος, αλλά συχνά το νικάμε μαζί με τους σπόνσορες».

Γιατί ηττώνται τα τελευταία χρόνια οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και της ευρύτερης Αριστεράς; Γιατί ακριβώς επί της ουσίας έχουν την ίδια αφήγηση με τον αντίπαλό τους. Χρειάζεται άλλο παραγωγικό μοντέλο λένε και οι δύο. Μόνο που ο καθένας το διεκδικεί για τον εαυτό του. Η απάντησή τους όμως θα ήταν να προτείνουν ένα άλλο εργασιακό μοντέλο με προοδευτική φορολογία που θα συνάδει με αυτό που στον 20ό αιώνα ονομάστηκε από τους σοσιαλδημοκράτες – και όχι μόνο – «δημοκρατικός καπιταλισμός». Ενα μοντέλο που στη θέση του οποιουδήποτε Ταμείου Ανάπτυξης θα έβαζε ένα Ταμείο Ενίσχυσης του Κράτους Πρόνοιας.

Για να γίνει αυτό όμως δεν χρειάζεται ένα μονοπρόσωπο κόμμα Τσίπρα. Χρειάζεται ένα Ιδρυτικό Συνέδριο και όχι μια συνένωση των υπαρχόντων κομμάτων στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς. Ενα Συνέδριο που δεν θα ζητήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων, τα οποία θα διατηρηθούν, αλλά ταυτοχρόνως θα τα υπερβεί πολιτικά και οργανωτικά. Ενα Συνέδριο που δεν θα πέσει στην παγίδα «αδιάφθορο και αξιοκρατικό κατά διεφθαρμένου αναξιοκρατικού παραγωγικού μοντέλου», αλλά θα αναπτύξει ένα σχέδιο για μια κοινωνία ίσης αξιοπρέπειας και σεβασμού της Φύσης. Ενα Δημοκρατικό Κοινωνικό Σχέδιο, δηλαδή.