Γιατί στη χώρα μας χρειάζεται να θρηνούμε ανθρώπινες ζωές προκειμένου να βρεθεί άμεσα λύση σε χρόνια προβλήματα. Γιατί χρειάζεται να χυθεί πολύ αίμα και να υπάρξει ανείπωτος πόνος αλλά και κατακραυγή ώστε να ληφθούν κυβερνητικές αποφάσεις και να εφαρμοστούν ριζικά μέτρα για τις ελλείψεις ή και τις πιθανές παραλείψεις πριν επέλθει το ανεπανόρθωτο;
Τα παραδείγματα πολλά, δυστυχώς, τρανταχτά και πάντα με νεκρούς, βαθιά οδύνη, αντιδράσεις από συγγενείς θυμάτων αλλά και απλούς πολίτες και ακόμη περισσότερους διαξιφισμούς ανάμεσα στην εκάστοτε κυβέρνηση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Πάω πίσω στο όχι και τόσο μακρυνό 2000. Το πολύνεκρο ναυάγιο του πλοίου «Εξπρές Σάμινα». Σημειώθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου κοντά στην Πάρο. Ο απολογισμός της τραγωδίας θλιβερός. 81 άνθρωποι ανασύρθηκαν νεκροί προκειμένου από τότε και στο εξής να μπορούμε να ταξιδεύουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια. Από τότε θεσμοθετήθηκαν νέοι όροι και κανόνες για τα σωστικά μέσα, τον συχνό έλεγχό τους, οι επιδείξεις προς τους ταξιδιώτες για το πως ακριβώς τα χρησιμοποιούν αλλά και οι επιθεωρήσεις που προβλέπονται για τον έλεγχο των σωστικών μέσων και των μέτρων ασφαλείας που κάθε πλοίο οφείλει να τηρεί πιστά.
Τρία χρόνια αργότερα. Κυριακή 13 Απριλίου 2003 στην «καταραμένη» κοιλάδα των Τεμπών. Η κατά τα άλλα χαρούμενη εκδρομή των 49 μαθητών της Α΄τάξης του Γενικού Λυκείου Μακροχωρίου, κατέληξε σε μία ακόμη αξέχαστη τραγωδία που μέχρι τότε κανείς δεν μπορούσε καν να φανταστεί. Το λεωφορείο που μετέφερε τους τα παιδιά συγκρούστηκε με φορτηγό, το οποίο ήταν γεμάτο νοβοπάν .Τα νοβοπάν που ήταν σαν λεπίδες σκότωσαν ακαριαία 21 μαθητές. 9 τραυματίστηκαν σοβαρά και 26 ελαφρύτερα. Και σε αυτήν την περίπτωση έπρεπε να χυθεί πολύ αίμα και να «κλείσουν» πολλά σπίτια προκειμένου τα αλλάζουν τα δεδομένα της ασφάλειας κατά το δέσιμο των φορτίων στα βαρέα οχήματα και όχι μόνο. Από τότε τα σχολικά λεωφορεία υπόκεινται σε αυστηρούς ελέγχους από την Τροχαία και επιτέλους μπήκαν σε προτεραιότητα οι ζωές των μαθητών που χρησιμοποιούν σχολικά για τις μετακινήσεις τους.
Πολύ νωπές οι μνήμες από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023 που βύθισε για άλλη μια φορά την Ελλάδα στο πένθος. Η επιβατική αμαξοστοιχία της εταιρείας Hellenic Train συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία της ίδιας εταιρείας με αποτέλεσμα επίσημα να σκοτωθούν 57 άνθρωποι. Μέχρι στιγμής οι ακριβείς ευθύνες για όλους όσοι έφταιξαν αναζητούνται ενώ οι συγγενείς ζητούν δικαίωση εδώ και τώρα. Και σε αυτήν την περίπτωση έπρεπε να χαθούν δεκάδες αθώες ψυχές ώστε κάποια απλά να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Τελευταία τραγωδία που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί η γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων. Με τις γυναικοκτονίες που έχουν σημειωθεί τα τελευταία 4 χρόνια να αγγίζουν τις 80 πανελλαδικά, αναρωτιέμαι, γιατί κανείς δεν μπήκε πραγματικά στη θέση αυτών των γυναικών να νιώσει τον φόβο τους και να σκεφτεί να τις προστατεύσει, όσες τουλάχιστον ζήτησαν βοήθεια από την πολιτεία.
Γιατί μέχρι να χάσει τη ζωή της η Κυριακή δεν είχε προβλεφθεί από το κράτος και τις κοινωνικές δομές του στέγη για αυτές τις γυναίκες ; Άραγε πόσο εύκολη είναι η συνύπαρξη με έναν κακοποιητή μετά από κάθε ενδοοικογενειακό επεισόδιο και μια καταγγελία στην Αστυνομία; Γιατί μέχρι να φτάσει η στιγμή που μια γυναίκα έχασε τη ζωή της στον αύλιο χώρο Αστυνομικού Τμήματος, αφότου ουσιαστικά χλευάστηκε καθώς κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά, ούτε καν οι γυναίκες αστυνομικοί, κανείς από την Αστυνομία και τις εκάστοτε κυβερνήσεις δεν είχε αποφασίσει τη λήψη σοβαρών μέτρων για την πρόληψη των γυναικοκτονιών;
Τι να πει λοιπόν κανείς στους συγγενείς αυτών των νεκρών, πως να απαντήσει στα αμέτρητα αναπάντητα «Γιατί;» που τους στοιχειώνουν; Πως οι τραγωδίες αυτές ίσως και να μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν κάποιοι σε θέσεις ευθύνης έκαναν σωστά και προς όφελος του κοινωνικού συνόλου τη δουλειά τους; Σίγουρα… κάτι τέτοιο δεν θα απάλυνε την οδύνη τους…
Ακολουθήστε μας στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα
