Δουλειά μετά τα 100

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

Αν δεχτώ ότι τα πρώτα 100 είναι δύσκολα, «γιατί όχι;» απαντώ στο ερώτημα των ΝΥ Times «Δουλειά μετά τα 100;».

Φυσικά, στη χώρα του wabi-sabi (ομορφιά της απλότητας) πατώ. Αλλά και στη χώρα της επιδημίας ελεύθερου εγκλεισμού, όπου το ανησυχητικό φαινόμενο ονομάστηκε hikikomori (άτομα που απομονώνονται πλήρως από την κοινωνία για μήνες ή και χρόνια) ή του kodokushi (ο όρος περιγράφει ανθρώπους που πεθαίνουν μονάχοι, με τις σορούς τους να ανακαλύπτονται πολύ καιρό μετά την τελευταία ανάσα).

Η καλή εφημερίδα φιλοξενεί πέντε Ιάπωνες από 101 έως 103 ετών, που έχουν σκοπό να στείλουν τα ένσημα στην Αματεράσου (θεότητα του Ήλιου) στον ουρανό, κοινώς να πεθαίνουν στη δουλειά. Ένας μάλιστα δηλώνει: «Αν πεθάνω εδώ, στο συνεργείο μου, θα είμαι ευτυχισμένος». «Είμαι εργαζόμενος κι αυτό δεν αλλάζει με την ηλικία».

Το ξέραμε ότι η αφοσίωση στην εργασία στην Ιαπωνία αποτελεί ύψιστη αρετή, νοηματοδοτεί σχεδόν κάθε στιγμή. Εκτός, κάποιοι αισθάνονται εκτός γραμμής, εκτός ζωής. Ο κόσμος τους, η κοινωνική τους θέση, η αίσθηση του εαυτού τους, εξατμίζεται κάτω από τα πόδια τους.

Κάτι είχαμε ακούσει για μία 114χρονη από τη Νάρα, η οποία συνταξιοδοτήθηκε… πρόωρα (γιατρός) στα 80 της.

Είχαμε μάθει για 99.763 πολίτες ηλικίας 100 ετών και άνω και τους αναστεναγμούς των απάνω για πιέσεις σε συντάξεις, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και κοινωνικές υπηρεσίες.

Κάποιοι είδαν πέρυσι και την ταινία «Σχέδιο 75» (Plan 75), παγερή σαν τον θάνατο, της νεαρής Γιαπωνέζας Τσι Χαγιακάουα. Ποιο είναι το σχέδιο; Οι 75χρονοι και άνω που δεν θέλουν να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, μπορούν να επιλέξουν την ευθανασία, λαμβάνοντας προηγουμένως 1.000 δολάρια ως ανταπόδοση για τη διευκόλυνση.

Οι 5 των ΝΥΤ που είναι από άριστο υλικό, εξάρτημα της παραγωγικής μηχανής και ανταλλακτικό, γλιτώνουν από το -κινηματογραφικό ακόμη- κακό. Οι υπόλοιποι; Κάποιοι δεν έχουν χρόνο να ζήσουν και κάποιοι δεν έχουν χρόνο ούτε για να πεθάνουν.

Πρώτη δημοσίευση naftemporiki