Ευκαιρία να ξεφύγουμε από το μεροδούλι μεροφάι

Γράφει ο Δημήτρης Γ. Παπαδοκωστόπουλος – Σήμερα υπάρχει μια πρόσθετη δυνατότητα (που δεν υπήρχε το 1985), που είναι τα 29 δισ. που θα πάνε για εξοπλισμούς την επόμενη δωδεκαετία μαζί περίπου με τα 800-900 εκατ. του προγράμματος SAFE. Θα ήταν κρίμα αυτά (αν κι έχουν πάει αρκετά με απευθείας αναθέσεις) να πάνε όλα σε αγορές που δεν διασφαλίζουν προστιθέμενη αξία για την ντόπια βιομηχανία.

Το 1985 η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου προχώρησε στη λεγόμενη «αγορά του αιώνα», η οποία αφορούσε πολεμικά αεροσκάφη (για να κλείσει το χάσμα με την Τουρκία) και περιελάμβανε 40 αμερικανικά F-16CD και40 γαλλικά Mirage 2000EG/BG.

Σύνολο δηλαδή 80 όταν ηγείτο να την ίδια εποχή αγόρασε 160 F-16 με γραμμή παραγωγής στην Τουρκία, που άνοιγε προοπτικές για την ντόπια βιομηχανία. Τα αποτελέσματα εκείνων των επιλογών της γείτονος στον συγκεκριμένο τομέα τα βλέπουμε σήμερα, καθώς έχει καταστεί μεγάλος εξαγωγέας αμυντικού υλικού.

Η τεμαχισμένη ελληνική αγορά (που αποσκοπούσε στο να κρατήσει ευχαριστημένους δύο συμμάχους) απέτρεψε από το να γίνει στην Ελλάδα ό,τι και στην Τουρκία. Εάν η Ελλάδα αγόραζε έναν τύπο, κατ’ αρχάς θα μπορούσε να προμηθευτεί 100 αεροσκάφη αντί για 80 και παράλληλα να ενισχύσει την ντόπια βιομηχανία της (κρατική και ιδιωτική), που με τον καιρό θα αποκτούσε άλλες δυνατότητες, τις οποίες δυστυχώς σήμερα δεν έχει. Εκείνη η επιλογή ήταν μοιραία για την ελληνική βιομηχανία και υπαγορεύτηκε από την ανάγκη να ακουμπάμε από την πλευρά της Ε.Ε. περισσότερο στη Γαλλία (όπως και σήμερα) και από την άλλη στις ΗΠΑ, που είναι και ο μακροχρόνιος σύμμαχος. Τα πράγματα όσον αφορά τους συμμάχους δεν έχουν αλλάξει και γνωρίζουμε ότι υπάρχει κόστος και ακριβώς αυτό εξυπηρετούν οι αγορές οπλικών συστημάτων από τις προαναφερόμενες χώρες.

Σήμερα, όμως, υπάρχει μια πρόσθετη δυνατότητα (που δεν υπήρχε το 1985), που είναι τα 29 δισ. που θα πάνε για εξοπλισμούς την επόμενη δωδεκαετία μαζί περίπου με τα 800-900 εκατ. του προγράμματος SAFE. Θα ήταν κρίμα αυτά (αν κι έχουν πάει αρκετά με απευθείας αναθέσεις) να πάνε όλα σε αγορές που δεν διασφαλίζουν προστιθέμενη αξία για την ντόπια βιομηχανία. Πώς περιμένουμε δηλαδή να δυναμώσει ο εγχώριος αμυντικός βιομηχανικός κλάδος αν δεν υποστηριχθεί είτε με συμπαραγωγές είτε με αγορά υλικών που παράγει από τις Ένοπλες Δυνάμεις; Δυστυχώς σήμερα δεν γίνεται ούτε το ένα ούτε το άλλο όσο θα έπρεπε. Και ενώ ξένοι στρατοί αγοράζουν προϊόντα αμυντικής τεχνολογίας που παράγονται στη χώρα μας εμείς δεν τα επιλέγουμε.

Αν αντί για 24 Rafale αγοράζαμε 50, θα μπορούσαμε να πιέσουμε τους Γάλλους για συμπαραγωγές με Έλληνες, όπως το ίδιο θα συνέβαινε αν αντί για 4 φρεγάτες Belhara αγοράζαμε 8 ή 12, που ούτως ή άλλως χρειάζονται για να έχουμε στρατηγική υπεροχή που λένε οι αρμόδιοι. Και για τα F-35 θα μπορούσε να ισχύσει το ίδιο (αντί για 25 ή 30 να πάρουμε 60) και να γίνει η ΕΑΒ κανονική αεροπορική βιομηχανία με τις ιδιωτικές από δίπλα να φυσάνε.

Όλα αυτά θέλουν κάποιους να τα πιστέψουν ώστε να πείσουν την κοινωνία μήπως και αναληφθεί μια προσπάθεια να πάμε παραπέρα από το μεροδούλι μεροφάι που δεν οδηγεί πουθενά όπως έχει φανεί σε όλη τη Μεταπολίτευση.