Επιλέγοντας συνειδητά τον ρόλο του κομπάρσου

Tης Νατάσας Στασινού – Είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να ζει σε «μία κόλαση», σε έναν «σωρό από μπάζα»; Αυτό αναρωτήθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ, αδυνατώντας να κατανοήσει γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν θέλουν να εκτοπιστούν από τη Γάζα.

Οι συνθήκες στον θύλακα είναι πράγματι απάνθρωπες. Οι προοπτικές δυστοπικές. Αλλά αυτό το κομμάτι γης που κατακλύζεται από την οσμή του θανάτου και τη θέα των ερειπίων είναι η πατρίδα τους. Και ο ξεριζωμός από μία πατρίδα, όποια και αν είναι αυτή, είναι χειρότερος και από κόλαση.

Ο Αμερικανός πρόεδρος φάνηκε να παρουσιάζει το όραμά του για τη «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής» ελαφρά τη καρδία. Όχι ως ένα σχέδιο εθνοκάθαρσης, ούτε ως σχέδιο εξόντωσης της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς (που όσο υπάρχει σκορπίζει πόνο). Για αυτόν είναι ένα… σχέδιο ανάπλασης. It’s simply business, που θα έλεγε και ο ίδιος. Και αυτές οι business μπορούν να φέρουν κέρδος. Η προσέγγιση δεν σοκάρει. Γιατί είναι η απόσταση, βλέπετε, που «βοηθάει» να βλέπεις τα πράγματα «γυμνά» από την ιστορική, γεωπολιτική και κοινωνική διάστασή τους.

Αυτό που αντιθέτως είναι απολύτως σοκαριστικό είναι η απόλυτη σιγή – για ακόμη μία φορά – της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 12 ώρες μετά τις δηλώσεις Τραμπ δεν είχε υπάρξει καμία απολύτως επίσημη δήλωση, ούτε το παραμικρό σχόλιο από εκπρόσωπο θεσμικού οργάνου των Βρυξελλών για τα όσα σχεδιάζονται στην αυλή της κοινότητας. Χρειάστηκε πρώτα να δούμε να αντιδρούν σφοδρά Τουρκία και Ρωσία, να απορρίπτει το αμερικανικό σχέδιο ακόμη και η Κίνα, για να ακούσουμε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιρλανδία) να λένε ότι είναι απαράδεκτο.

Αλλά την Κομισιόν της Φον ντερ Λάιεν δεν την ακούσαμε έως και πολύ αργά. Δεν έβρισκε φαίνεται τις λέξεις – καίτοι λαλίστατη σε άλλες περιπτώσεις. Ό,τι και να πει κανείς για τον Αμερικανό πρόεδρο δεν μπορεί παρά του να αναγνωρίσει ότι διεκδικεί τον ρόλο πρωταγωνιστή. Και απέναντί του η σημερινή ηγεσία της ΕΕ επιλέγει, συνειδητά, τον ρόλο του κομπάρσου.

(Πρώτη δημοσίευση: naftemporiki.gr)