Ερντογάν: Πώς ο νταής έγινε ρυθμιστής στη διεθνή σκηνή

Της Νατάσας Στασινού-Ένας αυταρχικός ηγέτης που δεν διστάζει να πετάει τον έναν μετά τον άλλο τους πολιτικούς του αντιπάλους στη φυλακή

Μία χώρα που δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, που φέρεται στους γείτονές της σαν νταής, που απειλεί, που ονειρεύεται «γαλάζιες πατρίδες» και ξαναγράφει τους χάρτες. Και όμως, η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο όλων των μεγάλων γεωπολιτικών εξελίξεων.

Δεν το πετυχαίνει μόνη. Η Δύση – ΗΠΑ και Ευρώπη – της αναγνωρίζουν ρόλο ρυθμιστή, κλείνουν μάτια και στόμα μπροστά σε όλα τα στραβά και της ανοίγουν πόρτες.

Σε όλα τα μέτωπα

Η στρατιωτική βαρύτητα της Τουρκίας, οι ένοπλες δυνάμεις της, η αμυντική βιομηχανία που παράγει drones και πλοία όταν οι Ευρωπαίοι πασχίζουν ακόμη να αναπληρώσουν αποθέματα, την καθιστούν πολύτιμο κρίκο σε μια εποχή που η αναθεωρητική πολιτική πιέζει τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Στη Συρία είναι πια κυρίαρχη δύναμη. Στη Λιβύη έχει εδραιωμένη επιρροή. Στην Αίγυπτο ανοίγει ξανά πόρτες. Στη Μαύρη Θάλασσα, με τη Συνθήκη του Μοντρέ και τον έλεγχο των Στενών, κρατά ισορροπία ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ, εμφανιζόμενη ως απαραίτητος παράγοντας σταθερότητας. Κι ενώ απορρίπτει μόνιμη παρουσία της Συμμαχίας, δεν διστάζει να προτείνει τριμερή με ΗΠΑ, Ουκρανία και Ρωσία, ξέροντας ότι είναι από τους λίγους που μπορούν να μιλούν και με τις δύο πλευρές.

Με δώρα από τους Ευρωπαίους

Αν όλα αυτά δεν αρκούν, η Ευρώπη της προσφέρει και δώρα: από το άνοιγμα του παραθύρου για συμμετοχή στο πρόγραμμα SAFE μέχρι την παράδοση των Eurofighter, με τη Γαλλία του Μακρόν να την εντάσσει στο σχέδιο για εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουκρανία.

Η Δύση μοιάζει να παραβλέπει το γεγονός ότι ο ίδιος ηγέτης που «κατασκευάζει» γεωπολιτική ισχύ, κατασκευάζει ταυτόχρονα και μια εσωτερική δημοκρατική έρημο.

Η εικόνα είναι καθαρή: η Τουρκία δεν άλλαξε. Ο Ερντογάν δεν έγινε ξαφνικά μετριοπαθής ούτε αξιόπιστος. Απλώς, σε μια συγκυρία που η Ευρώπη αισθάνεται αδύναμη και οι ηγέτες αποδεικνύονται «λίγοι», η Άγκυρα αναδεικνύεται «αναγκαίο κακό».

Και αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο ίδιος ο Ερντογάν: όσο πιο πολύ οι σύμμαχοι δείχνουν να χρειάζονται την Τουρκία τόσο πιο ακριβά θα πουλάει το χαρτί της.

naftemporiki.gr