Κροκόδειλοι: Για ποιον λόγο δεν κολυμπούν σε βαθειά νερά

Μία ανησυχία λιγότερη για το ανθρώπινο είδος οι κροκόδειλοι

Ο φόβος των ωκεανών, ή η θαλασσοφοβία, είναι μια κατανοητή ανθρώπινη αντίδραση για το άγνωστο που κρύβεται στα σκοτεινά αφιλόξενα – για τον άνθρωπο – βάθη, που περιέχουν όμως πολλά και μεγάλα περίεργα πλάσματα…

Κροκοδείλιοι πρόγονοι γνωστοί ως thallatosuchians περιπλανήθηκαν στη μέση Ιουρασική και πρώιμη Κρητιδική εποχή (περίπου 191-113 εκατομμύρια χρόνια πριν) και περιλάμβαναν δύο κύριες ομάδες, teleosauridae και metriorhynchidae.

Ενώ τα απολιθώματα δείχνουν ότι οι πρώτοι έμοιαζαν με τους σημερινούς κροκόδειλους, οι δεύτεροι εξελίχθηκαν σε βελτιωμένα σώματα που μοιάζουν με δελφίνια και πτερύγια που τους επέτρεψαν να ευδοκιμήσουν σε θαλάσσια περιβάλλοντα.

Ωστόσο, με βάση τα απολιθώματα ποτέ δεν κατάφεραν να φτάσουν στα ίδια βάθη με τα δελφίνια και άλλα κητώδη. Και χάρη σε δεκάδες πρόσφατες σαρώσεις κρανίων, οι ειδικοί μπορεί τώρα να γνωρίζουν το γιατί – Τα ρύγχη των thallatosuchian δεν μπορούσαν να χειριστούν την πίεση.

Οι εικόνες έδειξαν ότι, παρόμοια με τα δελφίνια και τις φάλαινες, οι thallatosuchians ανέπτυξαν μικρότερα ιγμόρεια εγκεφάλου καθώς αποτολμούσαν περαιτέρω στο νερό, πιθανώς για να βοηθήσουν στις καταδύσεις, το κυνήγι και την άνωση. Αλλά σε αντίθεση με τα κητώδη, ήρθε ένα σημείο όταν τα ιγμόρεια ρύγχους (ιδιαίτερα εκείνα των metriorhynchidae) άρχισαν να επεκτείνονται αντί να συρρικνώνονται.

Ωστόσο, το όριο στις thallatosuchians βαθιές καταδύσεις δεν ήταν χωρίς σκοπό. Ενώ οι φάλαινες και τα νεφρά των δελφινιών είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά στο φιλτράρισμα του αλατιού από το θαλασσινό νερό, τα θαλάσσια ερπετά και τα πουλιά βασίζονται σε εξειδικευμένους αδένες για να απαλλάξουν τα συστήματά τους από τα δυνητικά επιβλαβή μέταλλα.

Δυστυχώς όμως για τους thallatosuchians, η εξελικτική τους τύχη τελείωσε κατά την Κρητιδική περίοδο, ανοίγοντας τον δρόμο για τους σύγχρονους απογόνους τους.