Του Γιάννη Χελιώτη – Δεν πρόλαβα να διαβάσω ολόκληρο το βιβλίο, πού ο χρόνος, άλλωστε. Από μια πρώτη διαγώνια ματιά χθες αργά το βράδυ, το βιβλίο με τα απομνημονεύματα της Μέρκελ δεν φέρνει και πολλά στο φως της δημοσιότητας. Λίγο πολύ τα περισσότερα είναι γνωστά. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στην περίοδο της δημοσιονομικής κρίσης της χώρας και σε τρία πρόσωπα: Παπανδρέου, Σαμαράς και Τσίπρας.
Για τον Γιώργο Παπανδρέου η καγκελάριος αναφέρει πως άπαντες προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν να καταλάβει πως η χώρα οδηγείται στο απευκταίο αναπόφευκτο σενάριο με… μνημόνιο και κάδρο το Καστελόριζο!
Για τον Σαμαρά η χημεία ήταν κάπως ανύπαρκτη, αφού ο πρώην πρωθυπουργός με την Νέα Δημοκρατία όταν μπήκε σε κλίμα και ευθυγραμμίστηκε με τις επιταγές της Task Force για να έρθει κάπως η χώρα ίσα βάρκα ίσα νερά, ήταν ήδη αργά για εκείνον, σε χρόνους πολιτικούς πάντοτε.
Το ενδιαφέρον όμως επικεντρώνεται στον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος θα την έστελνε πίσω (go back madam) χορεύοντας πάνω σε ένα σ΄χεδιο νόμου με ένα άρθρο που θα καταργούσε όλα τα μνημόνια. Εξαιτίας του μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ όλα πήγαν καλά και έτσι βγήκαμε από την κρίση το 2019 σημειώνει η κ. Μέρκελ και δεν είναι ψέματα.
Αν μάλιστα γυρίσουμε πίσω στο 2019 θα θυμηθούμε πως ο Μητσοτάκης ως νεός πρωθυπουργός απήλαυσε την απελευθέρωση από την επιτροπεία των θεσμών και το αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο που συνέπεσε χρονικά με την κυβέρνησή του. Βέβαια, απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι, αυτό οφείλεται και στο μαξιλαράκι των δεκάδων δισ. ευρώ του Τσακαλώτου, αλλά και στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική που άσκησε το κόμμα της Αριστεράς κατά την περίοδο της διακυβέρνησής του 2016-2019, πιέζοντας ακόμα και τους μικρομεσαίους και πληρώνοντας το κόστος. Βρώμικη αποστολή που εξετελέσθη.
Έτσι λοιπόν η θεία Άνγκελα του το αναγνώρισε. Όπως επίσης και το αφοπλιστικό χαμόγελο. Η συμπάθεια ή αν θέλετε χημεία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους μπορεί να ξεκινά από το «αριστερό» παρελθόν αμφοτέρων, και κατά τη διακυβέρνηση εξελίχθηκε σε καλή διαπροσωπική σχέση. Το 2019 όταν δείπνησαν για τελευταία φορά σε ψαροταβέρνα του Πειραιά. Από την πρώτη επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο, στις 23 Μαρτίου το 2015, η Μέρκελ θυμάται ότι ανυπομονούσε να γνωρίσει τον Ελληνα πρωθυπουργό που όπως σημειώνει ήταν είκοσι χρόνια νεότερός της. Μέχρι τη συνάντησή τους στο Βερολίνο είχαν μιλήσει δύο φορές στο τηλέφωνο με διερμηνείς και είχαν δύο σύντομες συναντήσεις σε συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες. Η εντύπωση που είχε αποκομίσει ήταν, γράφει, θετική – ακόμη και για τα «καλά αγγλικά» του. Οι δύο πολιτικοί φτάνουν στο σημείο να μιλήσουν για τις οικογένειές τους.
Σε άλλό σημείο του βιβλίου η Μέρκελ περιγράφει την υποδοχή του Τσίπρα σαν άφιξη ενός σταρ, για τον οποίο δεν είχαν απλώς παραταχθεί αγήματα, όπως προβλέπει το πρωτόκολλο, αλλά είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες φωτογράφοι και δημοσιογράφοι. Στα αυτιά της Μέρκελ έφταναν οι ιαχές των συγκεντρωμένων που ζητούσαν «διεθνιστική αλληλεγγύη», καθώς έβλεπε τον Τσίπρα να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να την κοιτάει με ένα «φιλικό, αφοπλιστικό χαμόγελο». Ο Ελληνας πρωθυπουργός εξηγεί με αυτοπεποίθηση ότι σταμάτησε να χαιρετήσει τους διαδηλωτές επειδή δεν πρέπει ποτέ κανείς να ξεχνάει τους υποστηρικτές του. Η Μέρκελ συμφωνεί χαμογελώντας και γράφει ότι αισθανόταν πως ήταν έτοιμοι οι δυο τους να εκπλήξουν ευχάριστα τους πάντες με το θετικό κλίμα ανάμεσά τους – σε μια στιγμή που ο διεθνής Τύπος περιέγραφε τη συνάντησή τους περίπου ως σύγκρουση δύο κόσμων.
Ακολουθήστε μας στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα
