Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη – Προς τι το σοκ; Το πλουσιότερο 0,001% του πλανήτη, μία Ξάνθη δηλαδή, σύμφωνα με του 2021 την απογραφή, ελέγχει τριπλάσιο πλούτο από το μισό της ανθρωπότητας συνολικά.
Θυμίζει φεουδαρχία, διότι ο πλούτος και η φτώχεια, τρόπον τινά, κληροδοτούνται στις επόμενες γενιές. Θεωρητικά όλοι έχουν τη δυνατότητα ανέλιξης. Στην πράξη, όμως, πρόκειται για μια κλειστή κοινωνία, και μέσω ομογαμίας.
Στενή χωροταξία, μα δεν διακρίνω έστω έναν υπαινιγμό ευελιξίας, μια ανησυχία για τη στρέβλωση της δημοκρατίας.
Προς τι η έκπληξη; Δεν το περιμέναμε τελικά; Κάθε χρόνο παρατίθενται τα στοιχεία, περίπου όπως το μετεωρολογικό δελτίο. Ωσάν κάτι φυσικό. Δεν είναι. Είναι της παγκόσμιας οικονομίας χαρακτηριστικό, αλλά δεν βλέπω και πολλούς να τους αρπάζει η δυσοσμία από τον λαιμό. Το μνημονικό ταξιδεύει σε έργο καλλιτεχνικό, στην έκθεση Manifesta 11 στη Ζυρίχη το 2016, με τον τίτλο «Τι κάνουν οι άνθρωποι για το χρήμα». Η εγκατάσταση του Αμερικανού Μάικ Μπουσέ αποτελούνταν από 80 τόνους λυματολάσπης και περιττωμάτων.
Στους πόσους τόνους ανισοτήτων ξεχειλίζει το σύστημα; Όταν η λάσπη καλύπτει το κατώι, όταν φτάσει στον πρώτο, όταν πνιγούν στους μεσο-ορόφους;
Υπάρχει μια κοινωνία που ανάπτυξη ακούει κι ανάπτυξη βλέπει σε άλλων τσέπη, κάτι το οποίο είναι προϊόν πολιτικών και θεσμικών επιλογών.
Γνωστό δεν ήταν ακόμη και στις εποχές της έξοχης αθωότητας ποιοι έχουν μεγαλύτερη επιρροή στη χάραξη πολιτικής, ποιοι μπορούν να υπερασπιστούν καλύτερα τα συμφέροντά τους;
Δεν υπάρχει κάποιο αόρατο χέρι που θα κλείσει την ψαλίδα. Αν, βέβαια, πετάς σε σκούπα ή σανίδα, μπορεί και να πιστεύεις ότι η διάχυση του πλούτου προς τα κάτω (trickle-down) είναι η λύση.
Δεν ξέρω αν ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις άλλο αποτέλεσμα. Ξέρω πως είναι ο ορισμός ότι ληγμένα τρως.
Πηγή: naftemporiki.gr
Ακολουθήστε μας στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα
