Η Παρανομία θα υπάρχει πάντα. Το ίδιο και η Πολιτική Ευθύνη….

Του Ανδρέα Αθηναίου

45 Χρόνια Πριν : Νομαρχία Θεσπρωτίας. Η «απαίτηση» του τότε «ενδιαφερόμενου» , ήταν να ανακαλέσω …πολύ παλιά (ας πούμε…προπολεμική) «Απόφαση Νομάρχη» με την οποία είχε παραχωρηθεί γη σε Έλληνες Ακρίτες για να χτίσουν τα Σπίτι τους στην εσχατιά της Ελλάδας, να τους εκδιώξω με μέσα … «Επιβολής της Νομιμότητας»……, και να την παραχωρήσω σε αυτόν. Με βάση αυτή την παραχώρηση ο «ενδιαφερόμενος» θα έπαιρνε Δάνειο από την Τράπεζα για να αναπτύξει την «επιχείρηση του» στην περιοχή.

Ο «ενδιαφερόμενος» δεν είχε καμία σχέση ούτε με την Θεσπρωτία, ούτε καν με την Ήπειρο. Ήρθε από την Αθήνα. Ναι. Ναι.. από της Γης την διαμαντόπετρα που βγάζει και.. Μαργαριτάρια. Αρχικά δεν εμφανίσθηκε ο ίδιος. Με προσέγγισε ένας κοινός μας «γνωστός»…..

Η άρνηση για εμένα ήταν αυτονόητη. Πίστευα και πιστεύω πάντα ότι αυτός που έχει στα χέρια του «τύχες» του Ελληνικού Λαού είναι υπόλογος απέναντι στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Αλλιώς δεν κάνεις για την πολιτική. Βέβαια το σύστημα είχε την ακριβώς αντίθετη άποψη…

Στην Άρνησή μου, ο «κοινός γνωστός» έφυγε, και σε μια δυο μέρες επανήλθε με… άλλες προτάσεις. Μίζα 5.000.000 Δρχ. για την υπογραφή μου. Μην σας ζαλίζω, οι «Οι κρούσεις» ήταν αλλεπάλληλες μέχρι του ποσού των (πενήντα) 50.000.000 Δρχ. Σε πρώτη φάση οι «ενδιαφερόμενοι» κατάλαβαν ότι κάνω τον δύσκολο για να ανεβάσω την Ταρίφα…

Ύστερα ακολούθησε η συνταγή των απειλών… Ο «κοινός γνωστός» -ο οποίος λόγω της υπηρεσιακής του ιδιότητος έφερε όπλο- προφασιζόμενος ότι ήρθε να μου ευχηθεί στην ονομαστική μου γιορτή, ήρθε στο σπίτι των γονιών μου, μπήκε στο θέμα, συμπληρώνοντας με την σκηνοθετική προσέγγιση να βγάζει το περίστροφο του, να το ακουμπά δίπλα στο δίσκο με το κέρασμα που είχε προσφέρει η μάννα, προς την οποία -ο οπλοφόρος- εκτόξευσε την απειλή, «ο γιος σου είτε υπογράφει..,.ή». …..

Θα σας πάω στο τέλος του «Έργου», που είχε μέσα επέμβαση του υγειούς μέρους του Κράτους, καθώς ενημέρωσα την ΚΥΠ, ενώ η Άμεσος Δράσις με παραλάμβανε από τις σκάλες του Αεροπλάνου και με πήγαινε σπίτι στην Αθήνα με περιπολικό, καθώς οι απειλές και οι εκφοβισμοί είχαν περιλάβει και το σενάριο της απαγωγής…..

Τελευταία Πράξη του Έργου που είναι πέρα για πέρα αληθινό (απλώς σε περίληψη) και έχει την αξία που δίνει η επιστήμη στην υπεύθυνη προσωπική μαρτυρία: Ο «Ίδιος ο Ενδιαφερόμενος» φθάνει στην Νομαρχία, και μπουκάρει με μπράβους του στο γραφείο. Αρχίζει τις απειλές άλλου τύπου «τρίζει η Καρέκλα σου», έχω την δύναμη να σε κυνηγήσω… κ.α. Αυτός με την αίσθηση του κυρίαρχου, – που βέβαια δεν ίσχυε- είχε κάτσει απέναντί μου και δυο μπράβοι ήταν δεξιά και αριστερά μου από πάνω μου, ενώ άλλοι «φουσκωτοί» αλώνιζαν το Γραφείο.

Όταν είσαι υπόλογος απέναντί στην Ελλάδα, «δεν φοβάσαι», «δεν υποκύπτεις», ιδίως σε ένα τέτοιο Νομό που έχει μέσα του του ΟΧΙ του 40, … «Γραμμή Ελαία- Καλαμάς….» με χιλιάδες που τόλμησαν. Που είχαν Θάρρος.

Είχε όμως και την φαιδρή πλευρά του το πράγμα, που ήταν και δικό μου όπλο απέναντι στον Εισβολέα…. Ο ενδιαφερόμενος ήταν πατέρας συμμαθητή μου. Ο γιος του είχε κοιμηθεί πολλές φορές σπίτι μας, και εγώ στο δικό του. Οι μαμάδες μας, μας είχαν φιλέψει τις λιχουδιές τους. Έτσι ήταν το 1960 η γυμνασιακή μας Ελλάδα.

Εκείνος δεν με θυμόταν και δεν με γνώρισε 20 χρόνια μετά. Του το θύμισα. …Αναδιπλώθηκε. Έδιωξε τους μπράβους από την Νομαρχία, και μείναμε μόνοι. Ακολούθησε άλλη προσέγγιση. «Αντρίκο μου….αφού υπάρχει αυτή η σχέση, ..θα το κάνεις» . Έφυγε με αυτή την πεποίθηση. Φυσικά δεν το έκανα. «Τρακαριστήκαμε» έξω από το Κάραβελ το 1992. Ήταν θυμωμένος και μου επανέλαβε ότι θα πάρει εκδίκηση…. Και ότι «θα του το πληρώσω»….

Το σκηνικό το έβλεπα σαν σε παράλληλο σύμπαν…είχα από τα μέσα του 1980 επιστρέψει στην Αμερική στο Πανεπιστήμιο και τον κοίταγα όπως βλέπεις την ακτή να απομακρύνεται καθώς «το πλοίο έχει σαλπάρει,,, και από τα μάτια σβήνει η στεριά …και εγώ σου λέω έχε γεια»….

Στο συχνό μου πήγαιν’ έλα στην Ελλάδα κάποια στιγμή βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο στο ίδιο χώρο. Ήταν αμήχανος…. και μου είπε «εγώ έμαθα τι έχεις κάνει στην Αμερική και σε συγχαίρω». Αγκαλιαστήκαμε, εκεί άκουσα νοερά την φωνή του αγγελιαφόρου στην Επίδαυρο : «ψάλε σκοπό λυπητερό μα το Καλό ας Νικά.»

Είναι δεδομένο : Η Παρανομία θα υπάρχει πάντα. Το ίδιο και η Πολιτική Ευθύνη…. Και το Καλό έχει την δύναμη να Νικά

*Ο Ανδρέας Αθηναίος είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου – American Association of University Professors (1977) – Αριστείο Ακαδημαϊκής Διδασκαλίας Η.Π.Α. (1987) και πρώην Νομάρχης.