Κόμματα που αντιγράφουν τα social media

Πηγή: pexels

Newsroom

Του Κώστα Γιαννακίδη*

Την τελευταία δεκαετία τα περισσότερα κόμματα δεν προσπαθούν, απλώς να εκφράσουν όσα αποτυπώνονται στα social media. Αντιγράφουν πιστά και το ύφος τους. Αυτό όμως δεν είναι πολιτικός λόγος. Είναι αναπαραγωγή τσιτάτων φουσκωμένων με οργή.

Η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου έγραψε, στο τελευταίο της άρθρο στο news247, για τον Αντιμητσοτακισμό που βλάπτει σοβαρά το ΠΑΣΟΚ καθώς δεν του επιτρέπει να συναντηθεί με δυνητικούς ψηφοφόρους του.

Και αυτό είναι σωστό καθώς το ΠΑΣΟΚ είναι το μοναδικό, προς το παρόν, κόμμα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που μπορεί να απευθυνθεί προς το κεντρώο ακροατήριο. Και όλοι γνωρίζουμε ότι, παραδοσιακά, οι κεντρώοι κρίνουν τις εκλογές. Έτσι, ενώ το ΠΑΣΟΚ έχει επεξεργαστεί προγραμματικές προτάσεις, επενδύει περισσότερο στις επιθέσεις κατά του Μητσοτάκη και λιγότερο στην κυβερνητική του πρόταση. Ουσιαστικά ακολουθεί το βηματισμό των κομμάτων της διαμαρτυρίας που δεν προβάλλουν οραματικό πλαίσιο, αλλά επιχειρούν να εκφράσουν την οργή.

Όλοι αυτοί, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου, κάνουν δύο τακτικά λάθη. Το πρώτο είναι να υποτιμούν την προοπτική ως στοιχείο που καθορίζει την ψήφο. Πιστεύουν ότι οι περισσότεροι πολίτες θα πάνε στην κάλπη θυμωμένοι με σκοπό να τιμωρήσουν την κυβέρνηση. Το δεύτερο λάθος βρίσκεται στην πλάνη τους από το κλίμα στα social media.

Την τελευταία δεκαετία τα περισσότερα κόμματα δεν προσπαθούν, απλώς να εκφράσουν όσα αποτυπώνονται στα social media. Αντιγράφουν πιστά και το ύφος τους. Και επειδή ο θυμός και η οργή γεννούν πάντα πολλά σχόλια και ακόμα πιο πολλές καρδούλες, προσαρμόζουν τα αντανακλαστικά τους στο συγκεκριμένο ύφος. Αυτό που θα διαβάσεις βράδυ στα social, θα το ακούσεις στο πρωινό τηλεοπτικό πάνελ. Με την ίδια επιχειρηματολογία και, σχεδόν, τις ίδιες λέξεις. Copy paste. Αυτό όμως δεν είναι πολιτικό λόγος. Είναι αναπαραγωγή τσιτάτων φουσκωμένων με οργή. Ασφαλώς και τα κόμματα καλούνται να αφουγκράζονται και να εκφράζουν την κοινωνία. Και καλώς το κάνουν. Όμως δεν αρκεί αυτό. Διότι οφείλουν να προτείνουν και λύσεις.

Επίσης, έχω την αίσθηση ότι αυτή η τακτική τους εγκλωβίζει σε ένα αδιέξοδο. Από τη μία δίνουν στον Μητσοτάκη ερείσματα συσπείρωσης των ψηφοφόρων του. «Είμαι εγώ απέναντι σε όλους τους άλλους». Και από την άλλη του επιτρέπουν να ποντάρει στο δίλημμα «εγώ ή το χάος, σταθερότητα ή αστάθεια».

Βέβαια, όταν δεν υπάρχει απέναντι και η προσωπικότητα που θα σταθεί ως εναλλακτική λύση, εκ των πραγμάτων ο ανταρτοπόλεμος της οργής είναι μια κάποια λύση. Όμως έτσι βλέπουμε πυροτεχνήματα, ενώ δεν υπάρχει κανείς για να πάει να ανάψει μια λάμπα.