Μνήμη, Ευθύνη, Δικαιοσύνη

Του Αργύρη Κατσαμάνη – Η πορεία για τα Τέμπη δεν μπορεί να είναι απλώς μια διαδήλωση διαμαρτυρίας. Πρέπει να είναι ένα μήνυμα. Ένα χρέος. Όχι μόνο για αυτή την τραγωδία, αλλά για όλες εκείνες που έγιναν κραυγές χωρίς απάντηση, ονόματα που χάθηκαν στη λήθη των δελτίων ειδήσεων, αριθμοί σε λίστες θυμάτων που δεν άλλαξαν τίποτα.

Το Μάτι, η Μάνδρα, η Marfin.
Τα Τέμπη.
Τόσες ζωές που έφυγαν άδικα.

Πέθαναν όχι γιατί έφταιξε η κακιά η ώρα, αλλά γιατί το κράτος αδιαφόρησε, οι υπεύθυνοι δεν έκαναν τη δουλειά τους, η ανευθυνότητα έγινε συνήθεια.

Ο πόνος δεν τελειώνει ποτέ.
Οι οικογένειες δεν ζουν στα συνθήματα. Δεν χωρούν σε πρωτοσέλιδα.
Ζουν σε άδεια δωμάτια, σε σβησμένα τηλέφωνα, σε καρέκλες που θα μείνουν για πάντα κενές.
Ζουν με ένα γιατί που δεν θα απαντηθεί ποτέ.
Και το χειρότερο; Η γνώση ότι αυτό που τους συνέβη, μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Δεν είναι όμως μόνο η ευθύνη του κράτους.
Είναι και η ατομική ευθύνη. Ο μηχανοδηγός, η βάρδια, οι άνθρωποι που είχαν τον έλεγχο. Δεν ήταν οι μόνοι, αλλά ήταν ο κρίσιμος κρίκος. Χωρίς αυτούς, η τραγωδία δεν θα είχε συμβεί.
Και όσο το κράτος πρέπει να λογοδοτήσει για τα διαλυμένα συστήματα και την έλλειψη ασφαλείας, άλλο τόσο πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη σε όσους κρατούσαν τη ζωή των επιβατών στα χέρια τους και δεν στάθηκαν στο ύψος της ευθύνης τους.

Όμως, ακόμα και σε αυτό τον πόνο, υπάρχουν εκείνοι που κερδοσκοπούν.
Που βλέπουν θάνατο και μυρίζουν ευκαιρία.
Που δεν βλέπουν παιδιά που χάθηκαν, αλλά πολιτικά κέρδη, κομματικές στοχεύσεις, χώρο για προπαγάνδα.
Που διαστρεβλώνουν, αποπροσανατολίζουν, σπέρνουν συνωμοσίες, χρησιμοποιούν την οργή ως εργαλείο εξουσίας.

Ακούστηκαν συνθήματα κατά της Δικαιοσύνης.
Ακούστηκαν ψέματα.
Επιχειρήθηκε να μετατραπεί η τραγωδία σε σε παιχνίδι επιρροής σε μέσο διχασμού .

Αυτή είναι η ύβρις απέναντι στους νεκρούς.
Δεν τους αξίζει να γίνουν λάβαρο σκοπιμοτήτων.

Μνήμη – Ευθύνη – Δικαιοσύνη

Αυτό πρέπει να είναι το πραγματικό μήνυμα της πορείας.
Όχι άλλη λήθη. Όχι εκμετάλλευση. Όχι διχασμός.

Η Δικαιοσύνη, και μόνο η Δικαιοσύνη, πρέπει να έχει τον τελικό λόγο.
Γιατί αν χαθεί η πίστη στους θεσμούς, αν η κοινωνία καταρρεύσει σε χάος και αμφισβήτηση, τότε δεν θα έχουμε χάσει μόνο τους νεκρούς.
Θα έχουμε χάσει και τους ζωντανούς.

Γιατί, τελικά, η λησμονιά είναι το μεγαλύτερο έγκλημα.
Η ατιμωρησία, η αδιαφορία, η διάχυση ευθυνών, η μετατροπή του πένθους σε εργαλείο σκοπιμοτήτων – όλα αυτά είναι η σύγχρονη λήθη.
Και το άγος της βαραίνει μια κοινωνία που επιτρέπει να ξεχνιούνται οι νεκροί, που επιτρέπει να επαναλαμβάνονται οι ίδιες τραγωδίες.

Αλληλεγγύη δεν είναι μόνο η συμπόνια προς τις οικογένειες των θυμάτων.
Είναι η κοινή ευθύνη να μη χαθούν άλλες ζωές.
Είναι το συλλογικό χρέος απέναντι στην αλήθεια, απέναντι στη δικαιοσύνη, απέναντι στη μνήμη.

Ο κ. Κατσαμάνης, Πρωτοδίκης ΕΕ, Μέλος Εφετειακής Ανατολικής Κρήτης