«Τα στερεότυπα υπάρχουν για να τα σπάμε μέχρι να τα διαλύσει μία από εμάς» είπε μεταξύ άλλων η τραγουδίστρια
Η ταλαντούχα ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου μιλά στο Marie Claire για τα παιδικά της χρόνια, τον φεμινισμό, τις κακοποιητικές συμπεριφορές που υπέστη στο παρελθόν και πώς τις αντιμετώπισε και τη μουσική κληρονομιά που θέλει να αφήσει.
Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά σε ένα μπιστρό στο κέντρο της Αθήνας. Έφτασε με καθυστέρηση, αλλά με μια αφοπλιστική άνεση που με κέρδισε αμέσως. Η αφορμή ήταν η κυκλοφορία του άλμπουμ «Κάτι καίγεται» από την Cobalt Music, αυτή τη φορά και σε βινύλιο. Είχε μόλις επιστρέψει από το Σύνταγμα, όπου υπέγραφε τρεις ώρες αντίτυπα του δίσκου της σε ένα κατάστημα, με τους νεαρούς, κυρίως, θαυμαστές της, που περίμεναν υπομονετικά για μία υπογραφή ή μία φωτογραφία μαζί της, να γεμίζουν ασφυκτικά έναν ολόκληρο όροφο – μια εικόνα που επιβεβαιώνει ξανά τη βαθιά αφοσίωση του κοινού της. Πεντακόσια βινύλια εξαφανίστηκαν μέσα σε ένα απόγευμα.
«Δεν ήθελα να αφήσω κανέναν παραπονεμένο», λέει χαμογελώντας, ενώ το βλέμμα της ακτινοβολεί ευχαρίστηση. Αργότερα το ίδιο βράδυ θα μας ανταμείψει για την αναμονή παίρνοντας το μικρόφωνο για να ερμηνεύσει κάποια από τα κομμάτια του δίσκου της. Οι εμφανίσεις που ξεκινούν την 1η Φεβρουαρίου στο «Vox» υπόσχονται ακόμα περισσότερα. Μαζί με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο παρουσιάζουν το «Κάτι καίγεται 2 – Ο μεγάλος κύκλος», με νέα αισθητική, διαφορετικό ήχο και ανανεωμένη μπάντα.
Αν λέγαμε ότι πρόκειται απλώς για μία από τις κορυφαίες φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής θα την αδικούσαμε. Για τους θαυμαστές της είναι σύμβολο αυθεντικότητας, πάθους και κοινωνικής ευαισθησίας. Σταθερά προσηλωμένη στις αξίες της, ερμηνεύει τραγούδια που εμπνέουν και αφυπνίζουν, ενώ κατάφερε να χτίσει μια καριέρα που ξεπερνά τις επιταγές της εμπορικότητας.Απόλυτα παρούσα και ευσυγκίνητη, η Νατάσσα Μποφίλιου μετατρέπει κάθε της εμφάνιση σε μια εμπειρία συνδημιουργίας με το κοινό, και λίγο πριν εκείνο ζήσει μαζί της μια ακόμη μοναδική εμπειρία, συζητάμε αποκλειστικά για το Μarie Claire.
Τα cd σου γίνονται ανάρπαστα (ακόμη και τα βινύλια), οι συναυλίες είναι sold out, και οι σκηνές γεμίζουν με ενθουσιώδες κοινό. Στο ξεκίνημα της πορείας σου, τότε στην ακρόαση της Μικρής Άρκτου μπορούσες να φανταστείς κάτι από όλα όσα συμβαίνουν σήμερα;
Είμαστε πραγματικά ευλογημένοι και νιώθουμε τυχεροί για τις αποφάσεις που πήραμε και τις επιλογές που κάναμε. Γιατί η ζωή μας και ο τρόπος που πορευόμαστε είναι, τελικά, θέμα επιλογής. Σήμερα, μετά από είκοσι χρόνια από εκείνη την πρώτη αρχή, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ζήσει και βιώσει όσα πραγματικά σημαίνουν για εμάς ευτυχία. Μια ευτυχία που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καρποφορία των κόπων μας, η ικανοποίηση που νιώθουμε όταν βλέπουμε τα όνειρά μας να γίνονται πραγματικότητα. Για μένα -και πιστεύω για τα αγόρια, τον Θέμη και τον Γεράσιμο- η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι να κοιτάμε πίσω και να νιώθουμε υπερήφανοι για την πορεία μας. Αλλά, πέρα από αυτό, για μένα είναι εξίσου σημαντικό να αποδεικνύεται ότι μπορείς να ακολουθήσεις το πάθος σου δίχως να κάνεις εκπτώσεις.
Βοηθάει στην αυτοπεποίθησή σου το ότι είστε πάντα ομάδα με τον Θέμη και τον Γεράσιμο; Είναι πιο εύκολο να ακολουθείς τη δική σου διαφορετική “συνταγή” έχοντας συνοδοιπόρους;
Πιστεύω ότι αυτό ξεκινάει από την προσωπικότητα, γιατί από τότε που ήμουν παιδί και σε όλη μου τη ζωή, υπήρχα μέσα σε συλλογικότητες. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά, σε μια μεγάλη και ιδιαίτερη οικογένεια, με ιδιαίτερες σχέσεις, που είχε ως αποτέλεσμα οι αποφάσεις να λειτουργούν σαν ντόμινο. Έτσι, από την παιδική μου ηλικία, είχα βιώσει τα θετικά μιας τέτοιας οικογενειακής δομής, κάτι που αναζήτησα και στην ενήλικη ζωή μου. Εντάχθηκα σε μια δεύτερη συλλογικότητα, αυτή των φίλων μου, στην οποία μπήκαν ο Θέμης και ο Γεράσιμος. Η αρχική μας σύνδεση ήταν η βαθιά φιλία, τα κοινά όνειρα και η ψυχική ασφάλεια που προσφέρει η συντροφικότητα με τους φίλους σου.
Οι τρεις μας είμαστε πιο δυνατοί από τον έναν. Δεν συνεχίζουμε να δουλεύουμε μαζί από φόβο ή επειδή έχουμε συνηθίσει ο ένας τον άλλον. Συνεχίζουμε γιατί έχουμε μια βαθιά ανάγκη να μιλήσουμε για τον κόσμο στη δική μας γλώσσα και όσο θέλουμε να τη μοιραζόμαστε με το κοινό μας, θα δουλεύουμε μαζί. Ήταν, πάντως, εξαιρετικά σημαντικό το ότι ήμασταν τρεις. Μοιραζόμασταν και τη χαρά και τον πόνο και την απογοήτευση. Στην αρχή, το τρίο δεν ήταν ελκυστικό για πολλούς, και όλοι μας περάσαμε δύσκολες στιγμές προσπαθώντας να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλον. Υπήρχαν σημαντικές φωνές που μας έλεγαν ότι αν δουλεύαμε ως μονάδες, θα καταφέρναμε περισσότερα. Όμως, κάτι μέσα μας μας έκανε να επιλέγουμε πάντα ο ένας τον άλλον, και τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν η σωστή επιλογή.
Δεν συνεχίζουμε να δουλεύουμε μαζί από φόβο ή επειδή έχουμε συνηθίσει ο ένας τον άλλον. Συνεχίζουμε γιατί έχουμε μια βαθιά ανάγκη να μιλήσουμε για τον κόσμο στη δική μας γλώσσα και όσο θέλουμε να τη μοιραζόμαστε με το κοινό μας, θα δουλεύουμε μαζί.
Η φωνή σου, το στυλ σου και οι πολιτικές σου αναφορές δημιουργούν έναν μοναδικό συνδυασμό, αφήνοντας ένα αυθεντικό και ξεχωριστό καλλιτεχνικό αποτύπωμα. Είναι εύκολο να συνυπάρχουν σε ισορροπία;
Για μένα, όλα αυτά είναι το ίδιο σημαντικά και αλληλένδετα. Δεν ξεχωρίζω τη Νατάσσα Μποφίλιου, την τραγουδίστρια, από τη Νατάσσα την κόρη, τη σύντροφο, τη φίλη. Είμαι όλα αυτά μαζί, και αυτή η ολότητα καθορίζει την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Διεκδικώ να υπάρχω ως ακέραιη προσωπικότητα, χωρίς διαχωρισμούς. Όσο αντέχω ψυχικά, αρνούμαι να αποδεχτώ την πίεση να είμαι μόνο «κάτι». Αυτό είμαι – είτε παίρνεις το «πακέτο» είτε όχι.
Δυστυχώς, ζούμε σε εποχές που μας εκπαιδεύουν να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας. Συχνά σκέφτομαι ότι η γενιά μας μεγάλωσε με την ενοχή της ύπαρξης, με την απαίτηση να εκπληρώνουμε συγκεκριμένα πρότυπα και ρόλους. Εγώ όμως είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που προωθούσε την ακεραιότητα. Όσο αντέχω ψυχικά, αρνούμαι να αποδεχτώ την πίεση να είμαι μόνο «κάτι». Αυτό είμαι – είτε παίρνεις το «πακέτο» είτε όχι.
Ο καθένας μπορεί να επιλέξει πώς θα αλληλεπιδράσει μαζί μου: μπορεί να του αρέσουν τα τραγούδια μου αλλά όχι οι απόψεις μου ή το αντίστροφο. Ωστόσο, εγώ λειτουργώ πάντα ως σύνολο. Θεωρώ ότι όλοι μας θα έπρεπε να έχουμε το δικαίωμα να είμαστε πλήρεις, χωρίς ενοχές. Δυστυχώς, ζούμε σε εποχές που μας εκπαιδεύουν να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας. Συχνά σκέφτομαι ότι η γενιά μας μεγάλωσε με την ενοχή της ύπαρξης, με την απαίτηση να εκπληρώνουμε συγκεκριμένα πρότυπα και ρόλους.
Εγώ όμως είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που προωθούσε την ακεραιότητα. Αυτό είναι κάτι που παλεύω καθημερινά να κρατήσω και να διεκδικήσω – και νιώθω ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Δυστυχώς, ζούμε σε εποχές που μας εκπαιδεύουν να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας.
Ποια είναι η σημαντικότερη αξία για σένα και πώς έχεις καταφέρει να την κρατήσεις ψηλά;
H δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη, γιατί αυτά πάνε μαζί. Ένας άνθρωπος που επιδιώκει τη δικαιοσύνη και θέλει να του φέρονται με τον ίδιο τρόπο, αναπόφευκτα έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, η οποία συχνά δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε αλληλέγγυα. Παρ’ όλα αυτά, έχω καταφέρει να παλεύω για αυτές τις αξίες και να κρατάω άσβεστη την προσπάθεια να τις επιδιώκω. Ο καθημερινός αγώνας για όσα πιστεύεις είναι αυτό που δίνει πραγματικό νόημα. Αυτή η συνεχής προσπάθεια όχι μόνο ενδυναμώνει την αξία μέσα σου, αλλά σου δίνει και το όχημα να τη διεκδικείς. Η ίδια η επιμονή για κάτι τόσο σημαντικό σε βελτιώνει ως άνθρωπο, ακόμη κι αν τελικά δεν καταφέρεις να συμβεί αυτό που θέλεις. Σε πηγαίνει πάντα ένα βήμα παραπέρα – και αυτό, για μένα, είναι ένα τεράστιο κέρδος.
Πρόσφατα αναφέρθηκες και στη μία από τις αδερφές σου, που έχει θέματα ακοής. Σίγουρα η σχέση σας θα έχει μια ιδιαίτερη δυναμική. Επηρέασε την καλλιτεχνική σου πορεία και τη σκέψη σου για τη ζωή;
Συγκεκριμένα είναι η ξαδέρφη μου. Τυπικά είμαστε δύο αδερφές, αλλά εγώ νιώθω ότι είμαστε τρεις, γιατί έτσι αισθάνομαι για εκείνη. Η θεία μου δεν είχε γάλα, και έτσι τη θήλαζε η μητέρα μου, η οποία επίσης μόλις είχε γεννήσει.Έχω και δυο αδερφούς. Μεγαλώσαμε όλοι στο ίδιο σπίτι. Η Αναστασία είναι ένα πολύ σπάνιο παιδί. Έκανε μπαλέτο, και για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με τον πρωταθλητισμό σε latin και ευρωπαϊκούς χορούς. Τελείωσε το πανεπιστήμιο.
Χορεύει νιώθοντας τον ήχο, έτσι νιώθει και τη φωνή μου. Τα τελευταία χρόνια έγινε και μητέρα, έχουμε ένα ακόμη αγγελάκι στην οικογένεια. Έρχεται και εκεί όπου τραγουδάω με τις φίλες της, οι οποίες κι εκείνες έχουν πρόβλημα ακοής. Πάντα πρέπει να είναι σε ένα σωστό τραπέζι για να διαβάζουν τα χείλη. Τους έχω δώσει το πρόγραμμα από πριν για να ξέρουν ποιο τραγούδι έρχεται και να παρακολουθούν καλύτερα. Μου έχει προτείνει επίσης να έχουμε νοηματική σε κάποιες συναυλίες και το κάνω. Έχω και άλλους κωφούς που έρχονται και αισθάνονται τα πάντα με έναν άλλον τρόπο, νιώθουν το πάθος.
Πήγε κόντρα σε όλα, αλλά αν η οικογένειά μου δεν είχε τους πόρους, την οικονομική δυνατότητα και το εύρος των ατόμων να στηρίξουν ένα τέτοιο πλάσμα, η ζωή της θα μπορούσε να ήταν τελείως διαφορετική, γιατί δεν υπάρχει καμία κρατική δομή που να προσφέρει οποιαδήποτε ευκαιρία σε ανθρώπους με αναπηρία. Όταν έχεις ένα τέτοιο περιστατικό μέσα στο σπίτι σου, η αντίληψη που έχεις για τους ανθρώπους ξεκινά από άλλη βάση. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει για έναν άνθρωπο να έχει αναπηρία και να ζει σε μια χώρα που δεν του δίνει καμία δυνατότητα να αναπτυχθεί, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Η αδερφή μου κατάφερε να ζήσει μια κανονική ζωή.
Βέβαια, 35 χρόνια μετά, ίσως τα πράγματα να έχουν αλλάξει και να έχουν προχωρήσει, αλλά επειδή είμαι πολύ κοντά σε διάφορες συλλογικότητες και ανθρώπους με αναπηρία, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι σε πολύ προβληματικό επίπεδο. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση με το τι συμβαίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η αδερφή μου, εκτός από το ότι μας δίδαξε τι σημαίνει θέληση, μας δίδαξε και το εξής: ότι ξεκινάμε από μια αφετηρία και βλέπουμε τα πράγματα με διαφορετική οπτική.
Ακολουθήστε μας στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα
