Ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπαθεί, αλλά μπορεί το ΠΑΣΟΚ να αποτελέσει αντίπαλο δέος στη ΝΔ;

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος – Το ΠΑΣΟΚ έχει πρόγραμμα, έχει και ηγέτη, τον Νίκο Ανδρουλάκη, που προσπαθεί πραγματικά, αλλά πρέπει να σκεφτεί πώς θα μπορέσει να πείσει ότι όντως είναι ένα κόμμα εξουσίας

Δεν ξέρω πόσοι παρακολούθησαν είτε την ομιλία, είτε τη συνέντευξη Τύπου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στη ΔΕΘ. Σε γενικές γραμμές τα «μπετοναρισμένα» ΜΜΕ αποσιώπησαν την παρουσία του, σε αντίθεση, γιατί πρέπει να τα λέμε και αυτά, με ΜΜΕ που υπηρετούν όντως την θεσμική κανονικότητα, όπως το in.

Αυτό που φάνηκε στη Θεσσαλονίκη ήταν η μεγάλη αντίφαση που χαρακτηρίζει το ΠΑΣΟΚ σήμερα.

Από τη μια το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στη Βουλή αλλά και στις δημοσκοπήσεις, έστω και εάν αυτό προέκυψε ως αποτέλεσμα της κρίσης και της αποδιάρθρωσης του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του 2023, όντως κάνει μια σημαντική προσπάθεια. Αναδεικνύει τα κακώς κείμενα, ασκεί έλεγχο στην κυβέρνηση, αρθρώνει σοβαρό πολιτικό λόγο, επενδύει όλο και περισσότερο στην «αλλαγή», διαχωρίζοντας τη θέση του από την ΝΔ (πληγή που παραμένει ανοιχτή σε παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ) και χτίζοντας μια αφήγηση που θα μπορούσε να κινητοποιήσει και να εμπνεύσει.

Από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή έχει την πιο συγκροτημένη παρουσία. Ήταν το μόνο κόμμα που παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα στη ΔΕΘ, πέραν προφανώς από την κυβέρνηση. Παρά την προσπάθεια του κυβερνητικού εκπροσώπου να πείσει ότι ήταν «μη κοστολογημένο» και γονατογράφημα, αντιθέτως ακούστηκε αρκετά μελετημένο. Σε ορισμένα μάλιστα θέματα όπως αυτά που αφορούν τα funds και τα δάνεια, το ΠΑΣΟΚ έχει τις πιο συγκροτημένες θέσεις. Η νέα γενιά βουλευτών, αυτή που εξελέγησαν μετά από την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία, φαίνεται ότι είναι ικανοί, καταρτισμένοι και δουλεύουν σκληρά. Ο ίδιος ο Νίκος Ανδρουλάκης καλά κάνει και αναδεικνύει το θέμα των υποκλοπών υπογραμμίζοντας την προκλητική συγκάλυψη της υπόθεσης και τις ευθύνες τελικά του ίδιου του πρωθυπουργού.

Όμως, την ίδια στιγμή ο τρόπος που διαχειρίστηκε την κατάσταση μετά την δεύτερη εκλογή του ο ίδιος ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε ως αποτέλεσμα να ακούμε περισσότερο για το τι κάνουν (ή δεν κάνουν…) οι «βαρόνοι» του ΠΑΣΟΚ, αυτοί που διεκδίκησαν και έχασαν την εξουσία, παρά για το τι κάνει ο Ανδρουλάκης ή η πραγματική ομάδα του. Με αποτέλεσμα να υπάρχει μια πολυγλωσσία που δημιουργεί σύγχυση και να ακούμε περισσότερα για ατομικές στρατηγικές ανθρώπων που μπορεί να πιστεύουν ότι είναι αλλά δεν είναι αρχηγοί ή να βλέπουμε να αναπαράγονται τοποθετήσεις που θυμίζουν το γιατί κάποτε το ΠΑΣΟΚ κινδύνεψε να γίνει… εξωκοινοβουλευτικό κόμμα.

Έπειτα είναι και το ζήτημα ότι το ΠΑΣΟΚ, παρότι ένα κόμμα με τεράστια κυβερνητική εμπειρία δεν αποπνέει κυβερνητικότητα. Για την ακρίβεια δεν αποπνέει την αίσθηση κόμματος εξουσίας, αλλά στην καλύτερη κόμματος κυβερνητικής συνεργασίας. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεν προβάλλει την εικόνα ότι έχει μια «κυβερνητική ομάδα». Δηλαδή, οι ψηφοφόροι ακούν ότι το ΠΑΣΟΚ θέλει να κυβερνήσει, αλλά δεν ακούν ποιοι θα είναι οι αυριανοί υπουργοί εάν αυτό συμβεί.

Και βέβαια είναι και το ζήτημα του πώς ο Νίκος Ανδρουλάκης βλέπει τη σχέση του με άλλα κόμματα ή προσωπικότητες της αντιπολίτευσης. Προφανώς και έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί ότι αυτός και το κόμμα του είναι η καλύτερη πρόταση και λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας . Αντίστοιχα έχει κάθε δικαίωμα να ασκεί κριτική. Όμως, για παράδειγμα το να ταυτίζει τον Μητσοτάκη με τον Τσίπρα είναι παρακινδυνευμένο και αποπροσανατολιστικό.

Εννοώ σαφώς και μπορεί να έχει μια επικριτική τοποθέτηση για τον πρώην πρωθυπουργό και τη θητεία του, ή να πιστεύει ότι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα ήταν καλύτερη από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι προφανές ότι όχι, η διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με όλα τα προβλήματά της, δεν μπορεί να ταυτιστεί με το «καθεστώς» που έχει διαμορφώσει η διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό οι ψηφοφόροι το καταλαβαίνουν και είτε διαβάζουν κακή εκδοχή ανταγωνισμού για την ηγεσία της αντιπολίτευσης, είτε – ακόμη χειρότερα – ένα μηδενιστικό «ούτε – ούτε» που θετική προοπτική στην κοινωνία δεν δίνει.

Όλα αυτά εξηγούν γιατί το ΠΑΣΟΚ, παρότι είναι το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης και μάλιστα απέναντι σε μια κυβέρνηση που εισπράττει εκτεταμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, εξακολουθεί να μην φαντάζει στα μάτια της κοινωνίας ότι είναι το πραγματικό αντίπαλο δέος στη Νέα Δημοκρατία.

Πηγή In.gr