Οι 5 πιο πετυχημένες ομάδες της φετινής σεζόν

Η σεζόν 2024/2025 έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και για κάποιες ομάδες πήγε καλύτερα

Η σεζόν 2024/2025 ήταν μία από τις πιο φορτωμένες όλων των εποχών. Με την εισαγωγή των νέων φορμάτ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, προστέθηκαν ακόμη περισσότερα παιχνίδια στο ήδη επιβαρυμένο καλεντάρι. Το πώς ορίζεται η επιτυχία είναι υποκειμενικό· κάποιες ομάδες που θα δούμε στη λίστα δεν κατέκτησαν κάποιο τρόπαιο, αλλά με βάση τις προσδοκίες που υπήρχαν στην αρχή της σεζόν, θεωρούνται επιτυχημένες.

5. Μπολόνια (Ιταλία)

Η Μπολόνια, θεωρητικά, έκανε χειρότερη σεζόν από την περσινή. Τη σεζόν 2023/24 κατάφερε να τερματίσει 5η στο ιταλικό πρωτάθλημα με 68 βαθμούς, ενώ φέτος τερμάτισε 9η με 62 βαθμούς. Τι είναι αυτό, όμως, που καθιστά επιτυχημένη τη φετινή της πορεία;

Αρχικά, η ομάδα είδε το καλοκαίρι να αποχωρούν ο προπονητής της, Τιάγκο Μότα (προς Γιουβέντους), καθώς και βασικά στελέχη της περσινής επιτυχίας: ο Ρικάρντο Καλαφιόρι (Άρσεναλ), ο Τζόσουα Ζίρκζεε (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και ο πάντα χρήσιμος Μάρκο Αρναούτοβιτς (Ίντερ). Στη θέση του προπονητή ήρθε ο Βιντσέντσο Ιταλιάνο από τη Φιορεντίνα, ενώ οι μεταγραφές δεν περιλάμβαναν μεγάλα ονόματα.

Στην αρχή της σεζόν, φαινόταν πως το βάρος των συνεχών παιχνιδιών και η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία είχαν λυγίσει την ομάδα. Στις πρώτες 8 αγωνιστικές συγκέντρωσε μόλις 9 από τους 24 διαθέσιμους βαθμούς, με μία νίκη, μία ήττα και έξι ισοπαλίες. Την ίδια στιγμή, η ομάδα προσπαθούσε να διαχειριστεί και την παρουσία της στο Champions League, γεγονός που επιβάρυνε την κατάσταση.

Ωστόσο, στη συνέχεια η Μπολόνια βρήκε συνοχή και βελτιώθηκε σημαντικά στο πρωτάθλημα. Στις επόμενες 8 αγωνιστικές συγκέντρωσε 19 από τους 24 διαθέσιμους βαθμούς. Αποδεχόμενη ότι στο Champions League δεν μπορούσε να διεκδικήσει κάτι περισσότερο, επικεντρώθηκε στις εγχώριες διοργανώσεις.

Η ομάδα κλήθηκε να δώσει συνολικά 51 παιχνίδια, έναντι 42 της προηγούμενης χρονιάς. Αν και τερμάτισε σε χαμηλότερη θέση στη Serie A, η διαφορά στους βαθμούς ήταν μόλις έξι. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως μετά από 51 χρόνια, η Μπολόνια κατέκτησε τρόπαιο: με τη νίκη επί της Μίλαν στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας, έσπασε τη μακροχρόνια ξηρασία και εξασφάλισε την παρουσία της στο Europa League.

Η φετινή σεζόν εδραίωσε τη Μπολόνια ως μία από τις ομάδες που σταθερά διεκδικούν ευρωπαϊκή έξοδο. Έτσι, η χρονιά μπορεί δικαίως να χαρακτηριστεί ως άκρως επιτυχημένη.

4. Νάπολι (Ιταλία)

Μένουμε στην Ιταλία, όμως αυτή τη φορά κινούμαστε πιο νότια. Πάμε στην ομάδα που έχει θεοποιήσει τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα· την ομάδα που πρόπερσι κατέκτησε το πρώτο της scudetto μετά από 33 χρόνια. Πέρυσι, όμως, τερμάτισε μόλις 10η, γεγονός που έφερε αναταραχές στον σύλλογο και πολλές αλλαγές. Παράλληλα, άνοιξε και μια μεγάλη ευκαιρία.

Οι ιταλικές ομάδες τα τελευταία χρόνια έχουν μείνει πίσω σε οικονομικό επίπεδο σε σύγκριση με αυτές της Ισπανίας και της Αγγλίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δυσκολεύονται στο να χτίσουν ρόστερ ικανά να ανταποκριθούν τόσο σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις όσο και στο εγχώριο πρωτάθλημα. Έτσι, η Νάπολι ξεκινά τη σεζόν 2024/2025 ενισχυμένη σημαντικά.

Αρχικά, έχει πλέον στον πάγκο της τον Αντόνιο Κόντε, έναν από τους σπουδαιότερους Ιταλούς προπονητές των τελευταίων ετών. Μπορεί να είδε τον Οσιμέν να αποχωρεί δανεικός στη Γαλατασαράι και τον Ζιελίνσκι να μετακομίζει στην Ίντερ, όμως απέκτησε παίκτες όπως ο Σπινατσόλα από τη Ρόμα, ο Μπίλι Γκίλμουρ από την Μπράιτον, ο Νέρες από την Μπενφίκα, ο Μπουοντζόρνο από την Τορίνο, ο Λουκάκου από την Τσέλσι και ο MVP του πρωταθλήματος, Σκοτ ΜακΤόμινεϊ, από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ίσως όλα αυτά τα ονόματα να μην ανήκουν στο «πάνω ράφι», όμως είναι παίκτες που μεταμορφώθηκαν σε στρατιώτες υπό την ηγεσία του Κόντε. Η Νάπολι δεν ξεκίνησε με στόχο τον πρωταθλητισμό, αλλά η απουσία από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της έδωσε σημαντικό πλεονέκτημα. Οι υπόλοιπες ομάδες, παίζοντας τουλάχιστον δέκα επιπλέον αγώνες, άρχισαν να χάνουν δυνάμεις.

Τα Χριστούγεννα, ωστόσο, ήρθε ένα μεγάλο πλήγμα: η Παρίς Σεν Ζερμέν απέκτησε τον Κβαρατσχέλια έναντι 70 εκατομμυρίων ευρώ, αφήνοντας τη Νάπολι χωρίς τον μεγαλύτερο της αστέρα. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε στο τέλος να κατακτήσει το πρωτάθλημα, εκμεταλλευόμενη την κατάρρευση της Ίντερ προς το τέλος της σεζόν.

Η Νάπολι έκανε το απίστευτο: από τη 10η θέση την προηγούμενη σεζόν, στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου. Θα μπορούσε να είναι πιο ψηλά στη σχετική λίστα, όμως η απουσία της από την Ευρώπη και το γενικότερο μέγεθος του συλλόγου δεν μου το επέτρεψαν.

3 Νότιγχαμ Φόρεστ (Αγγλία)

Στο “Broadway” του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, σχεδόν κάθε χρόνο αναδύονται νέες, συναρπαστικές ιστορίες. Φέτος, πολλές ομάδες ξεχώρισαν: όπως η Κρίσταλ Πάλας, που κατέκτησε το πρώτο τρόπαιο στην ιστορία της (FA Cup), και η Μπόρνμουθ, η οποία πέτυχε την καλύτερη θέση στην ιστορία της στην Premier League.

Ωστόσο, η ιστορία της σεζόν ανήκει στη Νότιγχαμ Φόρεστ. Η ομάδα του Βαγγέλη Μαρινάκη κατάφερε κάτι ακόμη μεγαλύτερο. Πρωταγωνίστησε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, θυμίζοντας σε πολλούς τη Λέστερ του 2016. Ο κόσμος και τα μέσα ενημέρωσης αναρωτιούνταν πότε θα τελειώσει η “ρέντα” της. Αλλά η ομάδα του Νούνο Εσπίριτο Σάντο συνέχισε την ξέφρενη πορεία της.

Μπορεί να μην εξασφάλισε θέση στο Champions League, καθώς οι “μεγάλοι” του πρωταθλήματος βρήκαν ρυθμό προς το τέλος της σεζόν, όμως κατάφερε να πάρει το εισιτήριο για το Conference League. Ένας τίτλος που, κατά πολλούς, την αδικεί — αφού κάθε χρόνο ομάδες-έκπληξη καταφέρνουν να τερματίσουν ψηλά και να εξασφαλίσουν ένα ευρωπαϊκό “χαμηλού επιπέδου” εισιτήριο.

Η Νότιγχαμ, μια ομάδα με βαριά ιστορία — δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών (1979, 1980) — ξεκίνησε τη σεζόν ως φαβορί για υποβιβασμό. Αντ’ αυτού, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πρωταθλήματος σε θέσεις που οδηγούν στο Champions League. Ωστόσο, ο Μάιος ήρθε να διαλύσει τα όνειρά της. Με δύο ήττες, δύο ισοπαλίες και μόλις μία νίκη στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές, έπεσε από την 3η στην 7η θέση — απέχοντας μόλις έναν βαθμό από την 5η Νιούκαστλ.

Το παράδοξο είναι πως αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα ήρθαν απέναντι σε ομάδες σχετικά χαμηλότερης δυναμικότητας. Έτσι, η Φόρεστ θα συμμετάσχει στην τρίτη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ίσως, τελικά, αυτό να είναι και καλύτερο — τόσο για τους φίλους του αθλήματος όσο και για την ίδια την ομάδα. Η λογική λέει πως η Φόρεστ δεν θα μπορούσε να σταθεί ακόμη στο επίπεδο του Champions League. Αντίθετα, στο Conference League, αν συνεχίσει με βάση τη φετινή της εικόνα, έχει τις προϋποθέσεις όχι μόνο να πρωταγωνιστήσει, αλλά και να το κατακτήσει.

Η Νότιγχαμ Φόρεστ θύμισε φέτος μια “παλιά” αγγλική ομάδα: με πολύ τρέξιμο, κάπως άτεχνο αλλά ουσιαστικό ποδόσφαιρο. Ο Κρις Γουντ δεσπόζοντας στην αντίπαλη περιοχή σημείωσε 20 γκολ, ενώ η ταχύτητα στα άκρα με παίκτες όπως ο Ελάγκα έδινε ένταση στο παιχνίδι. Πάνω απ’ όλα όμως, στηρίχθηκε σε μια άμυνα από… γρανίτη.

Το ερώτημα πλέον είναι αν η ομάδα θα καταφέρει την επόμενη σεζόν να διατηρήσει τον κορμό της και να διαχειριστεί το αυξημένο φορτίο αγώνων, ώστε να καθιερωθεί ανάμεσα στις ομάδες που διεκδικούν σταθερά την ευρωπαϊκή έξοδο.

2. Μπαρτσελόνα (Ισπανία)

Πάμε τώρα στα μεγάλα ονόματα

Μπορεί το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ισπανίας που κατέκτησε η «Μπάρτσα» να μην λένε και πολλά, όμως το σπουδαίο επίτευγμα της ομάδας του Φλικ ήταν η αποκατάσταση του στάτους της ως μία από τις κορυφαίες – αν όχι η κορυφαία – ομάδες της Ευρώπης.

Ας το πιάσουμε από την αρχή. Την περασμένη σεζόν, η Μπαρτσελόνα τερμάτισε δεύτερη στην Ισπανία, χωρίς ωστόσο να διεκδικήσει ουσιαστικά το πρωτάθλημα. Μάλιστα, για το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς, βρισκόταν πίσω από την Χιρόνα. Στο Champions League αποκλείστηκε στα προημιτελικά, με άλλη μία επώδυνη ανατροπή – ηττήθηκε 1-4 από την Παρί Σεν Ζερμέν, ενώ έπαιζε και με 10 παίκτες.

Αν δει κανείς ψυχρά την περυσινή πορεία – ήττα του τίτλου από τη Ρεάλ και αποκλεισμός στους «8» από την Παρί – ίσως να μη φαίνεται τόσο κακή. Όμως, η περσινή Μπαρτσελόνα δεν έμοιαζε με τη «μεγάλη» ομάδα του παρελθόντος. Δεν ήταν φαβορί σε καμία διοργάνωση και οι περισσότεροι περίμεναν ότι δεν θα κατακτήσει τίποτα.

Με παρόμοιο κλίμα ξεκίνησε και η φετινή σεζόν. Η μόνη ουσιαστική μεταγραφή το καλοκαίρι ήταν ο Ντάνι Όλμο, σε ένα πολύκροτο σίριαλ για την εγγραφή του στο ισπανικό πρωτάθλημα. Ο Φλικ στηρίχθηκε κυρίως σε παιδιά των ακαδημιών, και κανείς δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε.

Όπως είπαμε νωρίτερα, η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Όμως, ακόμα κι αν δεν τα είχε κατακτήσει, η φετινή Μπαρτσελόνα είχε ήδη αλλάξει επίπεδο. Έπαιξε με πολύ ψηλή αμυντική γραμμή, για να παγιδεύει τις αντεπιθέσεις των αντιπάλων σε οφσάιντ, ενώ διατηρούσε σταθερά πάνω από επτά παίκτες στο επιθετικό μισό του γηπέδου.

Καθιερώθηκαν νέα ταλέντα όπως οι Λαμίν Γιαμάλ, Πέδρι, Κασάδο, Κουμπαρσί και Μπάλντε. Παράλληλα, αναγεννήθηκαν καριέρες: ο Ραφίνια – που ήταν έτοιμος να αποχωρήσει – είναι πλέον φαβορί για τη Χρυσή Μπάλα, ο Ινίγκο Μαρτίνεθ αποτέλεσε τον ηγέτη στην άμυνα, ενώ ο Φεράν Τόρες μετατράπηκε σε «χρυσή» λύση από τον πάγκο.

Η ομάδα κράτησε και σταθερές αξίες, όπως ο Λεβαντόφσκι και ο Κουντέ. Στο πρωτάθλημα, πέτυχε το απόλυτο 4/4 απέναντι στη μισητή Ρεάλ Μαδρίτης, κερδίζοντας και στους δύο τελικούς που τις έφεραν αντιμέτωπες (Supercopa και Κύπελλο Ισπανίας), με συνολικό σκορ 16-7 στα τέσσερα αυτά ματς.

Στο Champions League τερμάτισε δεύτερη στον όμιλό της με μόλις μία ήττα σε οκτώ ματς, προσφέροντας τρομερό θέαμα. Ξεχώρισε η ανατροπή απέναντι στη Μπενφίκα (4-5), με χατ-τρικ του Παυλίδη. Στους «16», ξανά απέναντι στη Μπενφίκα, πέρασε εύκολα με συνολικό σκορ 4-1.

Στα προημιτελικά αντιμετώπισε την Ντόρτμουντ. Την συνέτριψε 4-0 στην Ισπανία και, παρότι αγχώθηκε στον επαναληπτικό, προκρίθηκε με συνολικό σκορ 5-3.

Ώσπου ήρθε ο επικός ημιτελικός με την Ίντερ – ίσως το καλύτερο ζευγάρι στην ιστορία της διοργάνωσης. Στο «Μονζουίκ», η Ίντερ σόκαρε με δύο γκολ ως το 21’, όμως η Μπαρτσελόνα ισοφάρισε μέχρι το ημίχρονο. Το τελικό 3-3 άφησε άφωνο όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο.

Στον επαναληπτικό στο «Τζουζέπε Μεάτσα», η Ίντερ πήγε στα αποδυτήρια με το σκορ πρόκρισης (2-0). Όμως αυτό που ακολούθησε δεν θα μπορούσε να το γράψει ούτε Χολιγουντιανός σεναριογράφος. Η Μπαρτσελόνα, με καταιγιστική επίθεση και πρωταγωνιστή τον 17χρονο Γιαμάλ, έκανε το 2-2 ως το 60’. Στο 87’ ο Ραφίνια, με διπλή προσπάθεια, πέτυχε το 2-3 και όλοι πίστεψαν στην πρόκριση.

Όμως, η έλλειψη κυνικότητας και εμπειρίας  της ομάδας του Γερμανού κόστισε. Στο 93’, ο Ατσέρμπι – σχεδόν σαν σέντερ φορ – ισοφάρισε σε 3-3. Δευτερόλεπτα αργότερα, ο Γιαμάλ άγγιξε το 3-4, αλλά το σουτ του σταμάτησε στο δοκάρι. Στην παράταση, η κουρασμένη Μπάρτσα λύγισε από το γκολ του Φρατέζι στο 99’ και αποκλείστηκε.

Η φετινή Μπαρτσελόνα έχει να θυμάται πολλά περισσότερα από ένα απλό νταμπλ. Με μια νέα φουρνιά ποδοσφαιριστών και φρέσκο αγωνιστικό πνεύμα, έδειξε πως μπορεί να επιστρέψει δυναμικά στην κορυφή της Ευρώπης και να ανακτήσει την αίγλη του παρελθόντος.

1. Παρίς ΣΖ (Γαλλία)

ΑΠΕ ΜΠΕ

Πάμε τώρα στην ομάδα που έκανε την καλύτερη σεζόν. Ο λόγος για τους «Παριζιάνους», οι οποίοι κατέκτησαν το τρεμπλ και τρόμαξαν ολόκληρη την Ευρώπη με το ποδόσφαιρό τους. Με καπετάνιο τον Λουίς Ενρίκε, η Παρί κατάφερε να γίνει η δεύτερη γαλλική ομάδα (μετά την αμφιλεγόμενη κατάκτηση της Μαρσέιγ το 1993) που σηκώνει το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά.

Το περασμένο καλοκαίρι, η Παρί είδε τον μεγάλο της αστέρα, Κιλιάν Μπαπέ, να αποχωρεί – μετά το πολύκροτο «σίριαλ» – για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Χωρίς λοιπόν πλέον κάποιο μεγάλο αστέρι (Μπαπέ, Νεϊμάρ, Μέσι), η Παρί ξεκίνησε τη σεζόν χωρίς να υπολογίζεται ιδιαίτερα. Το πρωτάθλημα Γαλλίας και το Κύπελλο έτσι κι αλλιώς θεωρούνταν σχεδόν εξασφαλισμένα. Στο Champions League, όμως, ξεκίνησε με νίκη 1-0 επί της Χιρόνα.

Ακολούθησαν ήττα 2-0 από την Άρσεναλ, ισοπαλία 1-1 με την Αϊντχόφεν στο Παρίσι, ήττα 2-1 με γκολ στις καθυστερήσεις από την Ατλέτικο Μαδρίτης, και ήττα 1-0 από την Μπάγερν. Κάπως έτσι, η Παρί είχε συγκεντρώσει μόλις 4 βαθμούς μετά από 5 αγώνες και κινδύνευε να μην μπει ούτε στα play-off.

Ωστόσο, με τρεις σερί νίκες απέναντι σε Σάλτσμπουργκ, Μάντσεστερ Σίτι και Στουτγκάρδη, εξασφάλισε την 15η θέση που την οδήγησε στα play-off. Εκεί, συνέτριψε την Μπρεστ με συνολικό σκορ 10-0 και πέρασε στη φάση των «16», όπου την περίμενε η Λίβερπουλ, η οποία είχε τερματίσει πρώτη στη League Phase.

Το συγκεκριμένο ζευγάρι μπορεί να μην είχε πολλά γκολ, όμως έκανε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο να μιλά για την Παρί. Το οξύμωρο είναι πως στο πρώτο παιχνίδι – όπου ηττήθηκε 0-1 στο Παρίσι – η ομάδα του Ενρίκε έκανε ίσως την καλύτερη της εμφάνιση στην ιστορία της διοργάνωσης. Όλοι μιλούσαν για το πρέσινγκ της Παρί, για το πώς κατάφερε να «φυλακίσει» την καλύτερη ομάδα της Αγγλίας στο δικό της μισό, και πόσο άτυχη στάθηκε, καθώς με το μοναδικό σουτ στο 87’ δέχθηκε το γκολ.

Στον επαναληπτικό στο Άνφιλντ, τα πράγματα ήταν πιο ισορροπημένα. Όμως, με γκολ του Ντεμπελέ στο 12′, το ματς πήγε στην παράταση, εκεί όπου ο Ντοναρούμα καθάρισε την πρόκριση αποκρούοντας δύο πέναλτι.

Στους προημιτελικούς, η Παρί αντιμετώπισε την Άστον Βίλα. Προς τιμήν της, η Βίλα ήταν η μοναδική ομάδα που κατάφερε να εκθέσει κάπως τις αδυναμίες αυτής της κατά τα άλλα καταπληκτικής ομάδας. Μετά το 3-1 του πρώτου αγώνα στη Γαλλία, όλοι θεωρούσαν πως η πρόκριση είχε κριθεί. Όμως, με το 3-2 στη ρεβάνς, η Άστον Βίλα χρειαζόταν μόλις ένα ακόμη γκολ για να στείλει το παιχνίδι στην παράταση.

Στα ημιτελικά, βρέθηκαν ξανά απέναντι στην Άρσεναλ του Αρτέτα. Ο ποδοσφαιρικός κόσμος αμφισβήτησε για άλλη μία φορά την ομάδα του Ενρίκε, καθώς η Άρσεναλ είχε μόλις αποκλείσει τη Ρεάλ. Πολλοί πίστευαν πως θα κάνει το ίδιο και στην Παρί. Όμως, οι Παριζιάνοι ήλεγξαν και τα δύο ματς και πέρασαν με χαρακτηριστική άνεση, με συνολικό σκορ 3-1.

Η ώρα του τελικού

Στον τελικό του Μονάχου, η Παρί αντιμετώπισε την Ίντερ, η οποία είχε προηγουμένως αποκλείσει την Μπαρτσελόνα με τον τρόπο που αναφέραμε νωρίτερα. Εκεί, η Παρί δεν κέρδισε απλώς την Ίντερ, αλλά έγραψε ιστορία: κανένας τελικός της διοργάνωσης δεν είχε λήξει ποτέ με διαφορά πέντε τερμάτων.

Έτσι, η Παρί των Ενρίκε, Ντεμπελέ, Χακίμι, Ντουέ, Βιτίνια, Νούνο Μέντες, Κβαρατσχέλια και Μαρκίνιος κατάφερε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Ούτε όταν είχε τον Νεϊμάρ. Ούτε όταν είχε τον Νεϊμάρ και τον Μπαπέ. Ούτε όταν είχε και τους τρεις – Νεϊμάρ, Μπαπέ και Μέσι – στην ίδια ενδεκάδα. Απέδειξαν ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι θέμα μονάδων, αλλά δεμένου συνόλου. Έβαλαν φρένο σε όσους τους κατηγορούσαν για υπερβολικά έξοδα, και πλέον το μέλλον τους ανήκει.