Οι ευρωπαϊκές ελίτ την πάτησαν με τον Τραμπ

Του Δημήτρη Γ. Παπαδοκωστόπουλου-Ο Αμερικανός πρόεδρος αναζητά ιδεολογικούς συμμάχους στην Ευρώπη, αποκλείοντας εκ προοιμίου τις σημερινές ελίτ

Τον Τραμπ αποκαλούσε μέχρι πρόσφατα ανοιχτά ακροδεξιό, φασίστα, ρατσιστή, μισογύνη, συντηρητικό και χίλια δυο άλλα η liberal ευρωπαϊκή ιντελιγκέντσια, κοντά στην οποία στοιχίζονταν απνευστί η Σοσιαλδημοκρατία αλλά και όλες σχεδόν οι αποχρώσεις της Αριστεράς.

Όλοι αυτοί εύχονταν ο ψηλός με το πορτοκαλί μαλλί να χάσει τις εκλογές, ώστε να συνεχιστεί η κυριαρχία των 52 φύλων του ανθρώπου στην οποία είχε υποκύψει μαζικά η ευρωπαϊκή ελίτ, που σήμερα είναι πολεμοχαρής και κανοναρχεί την Ουκρανία στον πόλεμο με τη Ρωσία.

Μπορεί τις ευρωπαϊκές κοινωνίες να μην τις θωράκισαν απέναντι στη μεταναστευτική πλημμυρίδα (που την ήθελαν για τα φθηνά εργατικά χέρια αλλά και έμμεσα για το ασφαλιστικό με μελλοντική προοπτική να γίνουν οι άνθρωποι αυτοί και ψηφοφόροι τους), αλλά στις φιλοπόλεμες δηλώσεις είναι πρώτοι. Και ενώ όλοι είναι κατά του Πούτιν που έχει εισβάλει στην Ουκρανία, στο θέμα της Κύπρου, όπου η Τουρκία είναι ο εισβολέας, επιδεικνύουν μια αξιοσημείωτη στραβομάρα…

Χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, αλλά και η κάποτε κραταιά αυτοκρατορική Μεγάλη Βρετανία έφθασαν να βλέπουν ως στρατιωτική τους προστασία (και καλά επί ΕΣΣΔ, αλλά μετά έναντι ποιου;) τις δυνάμεις των ΗΠΑ που μέσω ΝΑΤΟ έκαναν αυτό που δεν έκαναν οι στρατοί των κρατών της Ευρώπης που ήταν και ανύπαρκτοι…

Και κοντά σ’ αυτό ήρθε και η απαξίωση της Ευρώπης ως παραγωγικής οικονομίας, που ηττήθηκε στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και την Κίνα. Η φθηνή ρωσική ενέργεια κοίμισε τη γηραιά ήπειρο, που ζούσε σε ένα παρόν χωρίς να προετοιμάζεται για το μέλλον, που μπορεί να ήταν και ζοφερό. Και κοντά στην αδιαφορία που μετέδωσαν και στους λαούς τους, ήρθαν και οι ηγέτες «λαπάδες» που αδυνατούσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και έμοιαζαν (αλλά και ήταν) στην καλύτερη μπάτλερ είτε των Αμερικανών είτε άλλων που είχαν οικονομική δύναμη.

Η προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ, έχοντας ως προμετωπίδα το δήθεν ανθρωπιστικό προσωπείο, βόλεψε αυτές τις ελίτ, προσφέροντας ανοχή και μια συνοδοιπορία στην παρακμή της Δύσης που μετέτρεπε σε αξίες τις απαξίες, θυσιάζοντας τους λαούς τους στο όνομα της δικής τους μακροημέρευσης.

Το οικονομικό σύστημα του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού υπηρέτησε αυτή την αντίληψη που ήθελε ισοπέδωση των εθνών και αντικατάσταση είτε από βολικούς σε ανάγκη ευρισκόμενους πένητες μετανάστες, είτε από ανοιχτά παρεκκλίνουσες συμπεριφορές, που, ενώ ήταν αποδεκτές από την κοινωνία, ζητούσαν και να κυριαρχήσουν με κάθε μέσο και τρόπο.

Τα εργοστάσια έφυγαν από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ για χώρες με φθηνά εργατικά χέρια και οι ντόπιοι γίνονταν αριθμοί στις στατιστικές ανεργίας.

Ο Τραμπ επιβράδυνε αυτή την πορεία (εν αντιθέσει με το βαθύ κράτος των ΗΠΑ που συνεχίζει να την προκρίνει) και όπως είναι φυσικό αναζητά ιδεολογικούς συμμάχους στην Ευρώπη, αποκλείοντας εκ προοιμίου τις σημερινές ελίτ. Κι αυτό όντως δεν αρέσει στους σπιθαμιαίους ιδιοτελείς ηγέτες της.

Πηγή: Ναυτεμπορική