ΟΠΕΚΕΠΕ: το θέατρο της συγκάλυψης

Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος – Η κυβέρνηση εξευτελίζει (ξανά) τώρα και τη διαδικασία της εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ

Οι εξεταστικές επιτροπές εδώ και χρόνια έχουν αποδειχθεί δρόμος για τη συγκάλυψη και όχι για τη διερεύνηση σκανδάλων και την απόδοση ευθυνών όπου αυτές πρέπει να αποδοθούν.

Άλλωστε, το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η εξεταστική για τα Τέμπη. Η κυβέρνηση την αντιμετώπισε ως πλυντήριο, έβγαλε ένα πόρισμα που πέρα από το «ανθρώπινο λάθος» δεν προχώρησε και βεβαίως έπεσε στο κενό, εάν αναλογιστούμε την κλίμακα που πήραν οι παλλαϊκές κινητοποιήσεις που απαιτούν αλήθεια και δικαιοσύνη για τα Τέμπη.

Αυτό συνδέεται σε μεγάλο βαθμό και με τον τρόπο που λειτουργούν τέτοιες εξεταστικές επιτροπές. Η κυβερνητική πλειοψηφία αποφασίζει για το ποιοι μάρτυρες θα εξεταστούν και βεβαίως συντάσσει, κατά πλειοψηφία, ένα πόρισμα, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν προαποφασισμένο και συνταγμένο για να δικαιώνει τις δικές τις επιλογές.

Αυτό ακριβώς το θέαμα ξεδιπλώνεται και τώρα σε σχέση με την εξεταστική για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Εδώ η επιχείρηση συγκάλυψης ξεκίνησε ήδη από την απόφαση για την εξεταστική επιτροπή αντί φυσικά για την αυτονόητη επιλογή που ήταν η προανακριτική, εφόσον έφτασε στη Βουλή από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία δικογραφία με αναφορές σε ποινικές ευθύνες υπουργών.

Όμως, η κυβέρνηση, σκεπτόμενη ίσως ότι ο… μάλλον όχι και τόσο καθαρός ουρανός και τις αστραπές φοβάται και τις δικογραφίες, αποφάσισε να υψώσει τείχος κοινοβουλευτικής προστασίας στους δύο υπουργούς, τον Λευτέρη Αυγενάκη και τον Μάκη Βορίδη, παρότι το συμβολικό αποτύπωμα αυτής της επιλογής ήταν μια έμμεση ομολογία ενοχής: για να προστατεύσεις έτσι κάποιους απέναντι σε ενδεχόμενη παραπομπή, σημαίνει ότι θεωρούσες ότι υπήρχαν βάσιμες ενδείξεις να παραπεμφθούν.

Και για να δικαιολογήσει αυτή την επιχείρηση συγκάλυψης και παροχής ασυλίας στους εμπλεκόμενους υπουργούς, η κυβέρνηση επέλεξε ένα κωμικοτραγικό πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα και ακόμη παραπέρα, με την υποτιθέμενη προσπάθεια διερεύνησης του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ σε… βάθος χρόνου. Ένα βάθος χρόνου που περιλάμβανε και… μακαρίτες.

Η στοχοθεσία όλων αυτών των μεθοδεύσεων προφανής: η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει να κάνει ρεκόρ στους υπουργούς που έχει ταυτόχρονα διωκόμενους, καθώς γνωρίζει ότι ακόμη και σε καιρούς όπου δυστυχώς κυριαρχεί και στο εκλογικό σώμα ο κυνισμός, αυτό θα έχει πολύ αρνητική επίπτωση στην πολιτική εικόνα της.

Και προφανώς φοβάται να έρθουν στο φως οι πραγματικές διαστάσεις του σκανδάλου, που καταφανώς δεν περιορίζεται στο ότι κάποιοι έκαναν ψευδείς δηλώσεις, με τη συνεργασία επίορκων υπαλλήλων, αλλά κατά βάση αφορά έναν κομματικό μηχανισμό που σε πλήρη επίγνωση των αρμοδίων υπουργών διαχειρίστηκε τη διασπάθιση των επιδοτήσεων, ως μηχανισμός διεύρυνσης της κομματικής επιρροής της Νέας Δημοκρατίας.

Αναρωτιέται βεβαίως κανείς, γιατί η κυβέρνηση επιλέγει αυτόν τον δρόμο, παρότι στα μάτια αρκετών φαντάζει ομολογία ενοχής;

Κατά τη γνώμη μου ο λόγος δεν περιορίζεται μόνο στο ότι η ελληνική κοινωνία έχει πια μια εμπεδωμένη πεποίθηση ότι οι πολιτικοί ούτως ή άλλως είναι διεφθαρμένοι και ούτως ή άλλως οι κυβερνήσεις κάνουν συγκάλυψη.

Περιλαμβάνει, επίσης, και την εκτίμηση ότι ούτως ή άλλως καιρό τώρα η Νέα Δημοκρατία απευθύνεται σε συγκεκριμένα τμήματα του εκλογικού σώματος, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα. Αυτά τα μειοψηφικά, αλλά συμπαγή τμήματα του εκλογικού σώματος η Νέα Δημοκρατία θεωρεί ότι τα ελέγχει, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει πρακτικές εκμαυλισμού τύπου «σκόιλ ελικικού». Σε αυτά τα στρώματα δεν θα χάσει, εάν υπάρχει μια υποψία ότι υπάρχουν πρακτικές κυβερνητική διαφθοράς. Αφήστε, που σε κάποια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, αυτή η διαφθορά πρωτίστως σημαίνει ακόμη και «καπατσοσύνη».

Αντιθέτως, μια εικόνα επίορκων και διωκόμενων υπουργών ακόμη και σε αυτά τα στρώματα θα φάνταζε σε μεγάλο βαθμό εικόνα αδυναμίας και πολιτικής αποδρομής. Εξ ου και η μεθόδευση.

Βεβαίως, με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση εμπεδώνει την πεποίθηση ότι κυριαρχεί στην πολιτική η διαφθορά και η συγκάλυψη. Μόνο που αυτό δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να οδηγήσει υποχρεωτικά στην απάθεια ή στον κυνισμό. Σε συνδυασμό με τη δυναμική άλλων προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία, από την κρίση κόστους ζωής έως το παλλαϊκό αίτημα δικαιοσύνης για τα Τέμπη, μπορεί να τροφοδοτήσει όχι μόνο τη δυσαρέσκεια, αλλά ακόμη και ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Και βέβαια η σημερινή σιωπή τμημάτων της κοινωνίας μπορεί να γίνει ηχηρή εκλογική ανταρσία όποτε προκηρυχθούν οι εκλογές.

Πηγή In.gr