Ωρα μηδέν για την Κουμουνδούρου

Της Παναγιώτας Μπίτσικα – Οι ραγδαίες εξελίξεις στην Κουμουνδούρου, με επίκεντρο το Εκτακτο Συνέδριο για την ανάδειξη νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, έχουν κομμάτια και θρύψαλλα από το κομματικό χρονικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού και μένει να φανεί αν οδηγήσουν σε διαλυτικές καταστάσεις ή σε μια εκ των ένδον αναδιάταξη δυνάμεων για πορεία προς την κομματική ανασυγκρότηση, περιλαμβανόμενης ενδεχομένως, και της συμβολής στην ανασύνθεση του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς.

Εκκρεμεί μια μεγάλη πολιτική συζήτηση εντός του κόμματος με χαρακτηριστικά προγραμματικού και πολιτικού σχεδίου, και με στοιχεία αυτοκριτικής για πολιτικές επιλογές του κόμματος (και για την ιδεολογική φυσιογνωμία), αν όχι από το 2015, όπως θα έπρεπε, σίγουρα από το 2019 και μετά, που ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει υποστεί συνεχείς εκλογικές ήττες.

Από καιρό, πριν αλλά και μετά την πρώτη διάσπαση -με την αποχώρηση όσων μετέπειτα συγκρότησαν τη Νέα Αριστερά-, όπως ο εργατολόγος Διονύσης Τεμπονέρας, είχαν καλέσει μετ΄επιτάσεως ότι πρώτα έπρεπε να γίνει συνέδριο αυτοκριτικής και προοπτικής και μετά να ακολουθήσει η προεδρική εκλογή στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και προειδοποιούσαν ότι δεν είναι δυνατόν ένα πρόσωπο άγνωστο (Στέφανος Κασσελάκης), ένα πρόσωπο που δεν έχει καμία διαδρομή στο κόμμα, με τις προσωπικές του απόψεις να έρθει και να επιβάλει προσωπικές στρατηγικές, θέσεις, προγράμματα κ.ά. Η πλημμυρίδα των συνεδριακών αντεγκλήσεων , μεταξύ κασσελακικών και αντικασσελακικών, σάρωσε στο πέρασμά της τέτοιες συζητήσεις. Όμως, οι διεργασίες αυτές, ακόμα και μέσα στο τέλμα, είναι συνεχείς.

Οσο κι αν μέσα σε φορτισμένο κλίμα και την άγρια αντιπαράθεση για την επικράτηση των συγκρουόμενων δυνάμεων (κασσελακικοί και αντικασελακικοί), είναι μικρό το περιθώριο αναλύσεων, όσα εξελίσσονται σήμερα έχουν την πηγή τους πολύ πιο πριν, και εξελίχθηκαν με φόντο την απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ από τη διακυβέρνηση της χώρας και στην «επιχείρηση μαζικοποίησης και διεύρυνσης» χωρίς ιδεολογικό έρμα και σαφές αριστερό πλαίσιο και άνευ κοινωνικής (και κινηματικής) γείωσης με τα λαϊκά στρώματα. Πέρα από προσεγγίσεις περί πλήρους σοσιαλδημοκρατικοποίησης ή περί μετάλλαξης σε αστικό κόμμα κλπ, έχει ιδιαίτερη αξία μια πτυχή που αναδεικνύει για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε «i-ΣΥΡΙΖΑ», μετά την απομάκρυνσή του από τον κυβερνητικό , σε προ τριετίας άρθρο του (“Ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίοδο 2015-2019”) ο πολιτικός επιστήμονας Γιάννης Μαυρής (συλλογικός τόμος «Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση. Η Αριστερά;» Εκδόσεις Τόπος, 2020, 369-87).

Όπως σημειώνει, «πριν από τρεις δεκαετίες, η ιστορική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, οδήγησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τη ΝΔ στη συγκρότηση ενός συντηρητικού, μαζικού αστικού κόμματος, με αντιγραφή του ιστορικού οργανωτικού μοντέλου των κομμάτων της αριστεράς, ως απάντηση στην εκλογική της ήττα. Ωστόσο, η σημερινή εποχή και η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι εντελώς διαφορετικές. Στις συνθήκες της μεταμνημονιακής – μεταδημοκρατικής Ελλάδας, δημιουργία «μαζικού, πολυσυλλεκτικού» κόμματος δεν φαίνεται να συνιστά ένα κοινωνικά ώριμο και πολιτικά ρεαλιστικό εγχείρημα. Αλλά ως πολιτική διαφημιστική εκστρατεία, για τη συγκρότηση ενός προσωποπαγούς εκλογικού μηχανισμού, μπορεί και να πετύχει».