Όταν μιλάμε για «εθνική επιτυχία», τι ακριβώς εννοούμε;

Εθνική επιτυχία: Μετριέται σε αριθμούς ή σε αντοχή κοινωνίας;

Παρατηρώ τις αντιδράσεις σε σχέση με την εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του Προέδρου του Eurogroup. Ιδιαίτερα, μου κάνει εντύπωση ο τρόπος που αυτό παρουσιάζεται ως μια «εθνική επιτυχία» ή ακόμη, σε ορισμένες αποστροφές κυβερνητικών χειλιών, ως κάτι για το οποίο αγωνιστήκαμε ως έθνος.

Δεν είναι σκοπός μου να υποτιμήσω την αξία του συμβολισμού ότι ένας Έλληνας υπουργός εξελέγη επικεφαλής ενός ευρωπαϊκού θεσμού.

Ούτε αμφισβητώ ότι το μήνυμα είναι ότι η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης.

Αν και βέβαια η Ελλάδα έπαψε και τυπικά να είναι το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης και βγήκε από τα μνημόνια το 2018 και τότε όλοι θυμόμαστε ότι δεν είχαμε κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η χώρα έχει κάνει μεγάλη πρόοδο, αλλά κινείται στη σφαίρα της μυθολογίας να λέμε ότι αυτό ξεκίνησε το 2020.

Και βέβαια καλό είναι να μην ξεχνάμε και το πώς κατάφερε να εκλεγεί ο Κυριάκος Πιερρακάκης αλλά και ποια είναι η δουλειά που κάνει το Eurogroup.

Γιατί είναι γνωστό ότι ο βασικός λόγος που διαμόρφωσε έναν σχηματισμό υπέρ του είναι ότι ο Βέλγος ομόλογος (και διεκδικητής της θέσης), που ήταν το αρχικό φαβορί, «χρεώθηκε» το γεγονός ότι η κυβέρνησή του αρνήθηκε να συναινέσει στο σχέδιο για την «αξιοποίηση» των «παγωμένων» ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, φοβούμενη ότι αυτό  θα καθιστούσε τη χώρα υπόλογη σε μελλοντικές νομικές διεκδικήσεις. Δηλαδή, ο Κυριάκος Πιερρακάκης προκρίθηκε, εκτός των άλλων, και γιατί θα διευκολύνει αυτή την επιλογή, παρότι αρκετοί υποστηρίζουν ότι ενέχει πραγματικούς κινδύνους. Και ευρύτερα θα μπορούσε κανείς να πει ότι προκρίθηκε ο Πιερρακάκης ακριβώς γιατί φαινόταν να δεσμεύεται για μεγαλύτερη συμμόρφωση με το κυρίαρχο κλίμα, όπως αυτό διαμορφώνεται από τις ηγεμονικές δυνάμεις. Και δεδομένων των συσχετισμών και των επιλογών της σημερινής Ευρώπης, είναι υπό κρίση εάν αυτό συνιστά όντως «αναβάθμιση του ρόλου και της θέσης της χώρας».

Την ίδια στιγμή, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η επιλογή του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη να στηρίξει ανοιχτά, αξιοποιώντας τις επαφές που έχει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, την υποψηφιότητα Πιερρακάκη, δεν αφορούσε μόνο το μέλλον της Ευρώπης ή την εικόνα της χώρας, αλλά και τον εσωτερικό συσχετισμό στη Νέα Δημοκρατία. Εμμέσως πλην σαφώς ο Κυριάκος Πιερρακάκης έλαβε το χρίσμα του «επίσημου» διαδόχου, πράγμα λογικό αφού μοιράζεται όχι μόνο ίδιες ιδεολογικές τοποθετήσεις με τον πρωθυπουργό, αλλά είναι και σε μεγάλο βαθμό συνυπεύθυνος ως προς κρίσιμες αντιλαϊκές επιλογές και χειρισμούς. Άρα εγγυάται την αναγκαία «συνέχεια» ενός ορισμένου περιεχομένου, ύφους αλλά και ήθους κυβερνητικής εξουσίας, εάν αυτό καταστεί αναγκαίο.

Και βέβαια σε πείσμα μιας ορισμένης ρητορικής, την οποία βλέπω να αναπτύσσεται, το Eurogroup δεν είναι το πιο σημαντικό όργανο στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Είναι ένα όργανο επί της ουσίας άτυπο, στο οποίο δεν συμμετέχουν οι χώρες που διατηρούν εθνικά νομίσματα και το οποίο έχει σαφώς μικρότερες δυνατότητες λήψης αποφάσεων και χάραξης πολιτικής σε σχέση με άλλα όργανα. Για την Ελλάδα μπορεί να έχει μια ιδιαίτερη φόρτιση, γιατί όταν είχαμε μνημόνια (και όλοι θυμόμαστε τι σήμαιναν αυτά..) θεωρήθηκε ότι ήταν το βολικότερο όργανο για τη διαχείριση και διαπραγμάτευσή τους και για την άσκηση πίεσης και εκβιασμών, παρότι ακόμη και τότε οι πιο σημαντικές αποφάσεις δεν ελήφθησαν εκεί, αλλά τελικά σε επίπεδο συνόδων κορυφής και με συζητήσεις αρχηγών κρατών.

Όμως, το πιο σημαντικό με το οποίο πρέπει να αναμετρηθούμε με αφορμή αυτές τις εξελίξεις, είναι τελικά το πώς ορίζουμε ότι κάτι όντως αποτελεί μια εθνική επιτυχία.

Γιατί δεν πιστεύω ότι εθνική επιτυχία μπορεί να είναι απλώς η ανάληψη της ευθύνης ενός ευρωπαϊκού οργανισμού. Για να το πω πιο σωστά: θα πρέπει να συνδυάζεται και με άλλα στοιχεία και μια άλλη συνθήκη στη χώρα, μια άλλη κατάσταση για όσους ζουν σε αυτή.

Και αναρωτιέμαι έτσι ποια «εθνική επιτυχία» εκπροσωπεί το γεγονός ότι η χώρα μας είναι στις χαμηλότερες θέσεις στην Ευρώπη ως προς την αγοραστική δύναμη των μισθών;

Πόσο «εθνικά υπερήφανοι» πρέπει να είμαστε που η χώρα μας είναι, μετά το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και όλη τη δυσωδία των «Φραπέδων», των «Χασάπηδων» και των υπουργών που συνομιλούσαν μαζί τους, αντικειμενικά ένα «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης ως προς τη διασπάθιση των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων;

Σε ποια κατηγορία «εθνικού επιτεύγματος» εντάσσεται το σκάνδαλο των υποκλοπών, δηλαδή η πρωτοφανής στα ευρωπαϊκά χρονικά υπόθεση όπου με κέντρο το Μέγαρο Μαξίμου, είχε στηθεί μηχανισμός παρακολούθησης δημοσιογράφων, πολιτικών, επιχειρηματιών, δικαστών, υπουργών και ανώτερων αξιωματικών, ένα σκάνδαλο που – ας μην το ξεχνάμε «αγγίζει» και τον ίδιο τον Κυριάκο Πιερρακάκη;

Είναι «εθνική επιτυχία» το γεγονός ότι η κυβέρνηση υποσχέθηκε – δια στόματος μάλιστα Κυριάκου Πιερρακάκη – ιδιωτικά πανεπιστήμια «επιπέδου Harvard» και αντί για αυτό μας ήρθαν ιδιωτικά σουπερμάρκετ πτυχίων που μάλιστα όσο χαμηλά και εάν βάζει η κυβέρνηση τον πήχη των προδιαγραφών, αυτά κατορθώνουν να περνούν από κάτω;

Και σε ποια έννοια «εθνικού επιτεύγματος» αναλογεί το γεγονός ότι η χώρα μας ζει ακόμη το τραύμα ενός τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος που στον πυρήνα του έχει το γεγονός ότι εξαιτίας καθυστερήσεων στην υλοποίηση αναγκαίων έργων, με σαφή κυβερνητική ευθύνη, δύο τρένα βρέθηκαν να κινούνται στην ίδια γραμμή σε αντίθετες κατευθύνσεις με αποτέλεσμα να συγκρουστούν, με την κυβέρνηση στη συνέχεια να υπονομεύει την έρευνα για το δυστύχημα μόνο και μόνο για να περάσει τη «γραμμή» ότι «επρόκειτο για ανθρώπινο λάθος και μόνο»;

Θα μπορούσα να συνεχίσω και με άλλα παραδείγματα που απλώς υπογραμμίζουν ότι ανάμεσα στον κόσμο της πολιτικής σκηνής, με τους συμβολισμούς και τις συναλλαγές του, τη δημοσιότητα και τους διαδρόμους του, και τον κόσμο της πραγματικής ζωής υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα. Και αυτό που φαίνεται «επίτευγμα» στον πρώτον κόσμο, στον δεύτερο κόσμο έρχεται και προσκρούει σε μια πραγματικότητα που βγάζει τους αγρότες στον δρόμο, κάνει τους νέους να μεταναστεύουν, βυθίζει τα νοικοκυριά στην ανασφάλεια και οδηγεί σε εντυπωσιακούς δείκτες δυσαρέσκειας σε βάρος της κυβέρνησης.

Πράγμα που σημαίνει ότι όσο και εάν προβληθεί η εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη, όσα non paper και υπαγορευμένα δημοσιεύματα και εάν γραφτούν, όσες αναλύσεις και εάν κάνουμε για το «χρηματιστήριο της επόμενης μέρας» στη ΝΔ, στο τέλος της ημέρας η κοινωνία θα ασχολείται με το εάν έχει να πληρώσει το ενοίκιο ή το δάνειο, το λογαριασμό στο σουπερμάρκετ, τους σοβάδες που πέφτουν στα σχολεία όπου πάνε τα παιδιά, το χωράφι που «παράγει» περισσότερα έξοδα παρά έσοδα, την αγωνία για ένα αύριο που φαντάζει όλο και πιο δύσκολo, αναφέρει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος στο in.gr.