Ποιοι μας κυβερνούν;

Του Μιχάλη Ψύλου – Ο Ντόναλντ Τράμπ συναντήθηκε χθες με τον Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο και του είπε αυτό που είχε προτείνει και στον Βλαντιμίρ Πούτιν: ότι ήρθε η ώρα να «σταματήσουν οι σκοτωμοί και να κάνουν μια ‘ΣΥΜΦΩΝΙΑ’».

Ο Τραμπ ολοκλήρωσε την ανάρτησή του στο Truth Social με τα λόγια: «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ, ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΠΙΤΙ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΣΑΣ ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ!».

Ο Αμερικανός πρόεδρος απέρριψε ουσιαστικά την παράδοση πυραύλων Τόμαχοκ στο Κίεβο. Όσο και αν ο Ουκρανός πρόεδρος έδειξε και έναν χάρτη πιθανών στόχων για επιθέσεις στη Ρωσία.

Ο Τραμπ φάνηκε να συμμερίζεται την προειδοποίηση του Πούτιν. Κάτι τέτοιο «θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολλά άσχημα πράγματα», είπε ο Τραμπ.

Αν η Ουάσιγκτον παρέδιδε πυραύλους Τόμαχοκ στο Κίεβο, οι ΗΠΑ θα εμπλέκονταν άμεσα στον πόλεμο, με αυξανόμενη απειλή πυρηνικής σύγκρουσης.

«Η ουσία της διπλωματίας είναι να μιλάμε ο ένας στον άλλον ακριβώς σε στιγμές μέγιστης κρίσης», λένε βετεράνοι διπλωμάτες από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου

Τα κομμάτια στο παζλ

Μετά τη Γάζα, η Ουκρανία λοιπόν. Και στη συνέχεια, η Κίνα : Μετά το χάος των πρώτων μηνών του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, ο αμερικανός πρόεδρος φαίνεται να βάζει σιγά σιγά όλα τα κομμάτια στο παζλ της νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής ισορροπίας.

Η πανθομολογούμενη αλαζονεία του Τραμπ είναι άνευ νοήματος, επειδή οι ΗΠΑ δεν έχουν πλέον την ικανότητα να διαχειριστούν μόνες τους τον κόσμο, όπως θα ήθελαν.

Στην πραγματικότητα, τα κομμάτια του παζλ είναι οι σφαίρες επιρροής που αναδύονται: οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα, η Ινδία και οι αραβικές χώρες.

Οι τέσσερις «καλεσμένοι»

Αυτοί είναι οι τέσσερις «καλεσμένοι» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του νέου κόσμου.
Οι απειλές που εξαπολύει εδώ και εκεί ο Τραμπ, είναι απλώς ένα διαπραγματευτικό όπλο:Στη Γάζα όπως και στην Ουκρανία, οι Αμερικανοί έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα μόνοι τους.

Για να εξασφαλίσει μια εκεχειρία στη Γάζα, ο Τραμπ έπρεπε να εμπλέξει τα αραβικά κράτη, τους πραγματικούς παράγοντες που έπεισαν τη Χαμάς να καταθέσει τα όπλα.
Στη συνέχεια τηλεφωνήθηκε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και υποσχέθηκε μεγάλες δουλειές με τη Ρωσία.

Για να πείσει τον Πούτιν, ο Αμερικανός πρόεδρος χρειάζεται όμως την Κίνα και την Ινδία, επειδή αυτές οι δύο χώρες στηρίζουν τη ρωσική οικονομία. Θα ζητήσει λοιπόν από την Κίνα να μεσολαβήσει στον Πούτιν και το Πεκίνο, σε αντάλλαγμα, θα αξιώσει από τον Τραμπ να μην ασχοληθεί με την Ταϊβάν.

Οι απειλές κατά της Κίνας είναι απλώς μια φάρσα: Οι Κινέζοι κατεργάζονται το 92% των σπάνιων γαιών σε όλον τον κόσμο. Αυτοί θα ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία για τα επόμενα πέντε χρόνια. Όλα τα άλλα είναι απλώς ανοησίες. Επειδή είναι αδύνατο για τις ΗΠΑ και την Κίνα να αποστασιοποιηθούν πλήρως. Σε κάθε περίπτωση, η Κίνα και οι ΗΠΑ σίγουρα θα καταλήξουν σε συμφωνία.

Σειρά έχει ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι από τον οποίο έλαβε την υπόσχεση ότι το Νέο Δελχι θα μειώσει τις αγορές ρωσικού πετρελαίου. Με άλλα λόγια, θα του το πουλάει η Αμερική ή θα έβρισκε κάποιον που θα του δίνει πετρέλαιο σε τιμές παρόμοιες με αυτές του Πούτιν.

Η Ευρώπη…σερβιτόρα

Με απλά λόγια, από το αρχικό χάος, αρχίζουμε να βλέπουμε ένα πιο ομαλό αποτέλεσμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει επιτευχθεί ισορροπία στον κόσμο, επειδή υπάρχουν ακόμη πολλά που πρέπει να διευθετηθούν.

Αλλά αρχίζουμε να βλέπουμε πού πάμε : Σε έναν πολυπολικό κόσμο με τέσσερις παίκτες, στον οποίο η Ευρώπη είναι απούσα και εντελώς άσχετη. Η ΕΕ δεν είναι ούτε καν …σερβιτόρα.

«Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή», λέει το ΔΝΤ και προσθέτει: «Η ανάπτυξη είναι πολύ χαμηλή» και με αυτόν τον ρυθμό, «τα υπάρχοντα δημοσιονομικά σχέδια δεν επαρκούν για να διαχειριστούν την τεράστια αύξηση των δαπανών». Και στην άμυνα, φυσικά.

Γεωπολιτικά ανίσχυρη, οικονομικά προβληματική και χωρίς κοινή εξωτερική πολιτική, η ΕΕ χάνει τη σημασία της.

Τα μεμονωμένα κράτη μπορεί να ανακτήσουν την επιρροή τους, αλλά είναι απλώς «μικρόβια» σε σύγκριση με τους άλλους παγκόσμιους παίκτες.

Επιπλέον, οι ισχυρότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις- η Γερμανία και η Γαλλία- έχουν μεγάλο πρόβλημα. Δεν ξέρουν πού πατούν και που βαδίζουν!

«Και αν δεν ξέρεις πού πας, το πιθανότερο είναι να καταλήξεις κάπου αλλού», έλεγε ο αείμνηστος Καναδός καθηγητής και συγγραφέας Πήτερ Λόρενς, που έγινε γνωστός το 1969 με το βιβλίο του η «Αρχή του Πήτερ» σχετικά με τις ιεραρχίες. Αναρωτιόταν μάλιστα «αν τελικά, μας κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά».

Πηγή: nastemporiki.gr