Συναίνεση

Γράφει ο Βασίλης Αγγελόπουλος –  Θα μπορούσε να είναι φάρσα, αλλά δυστυχώς είναι η σκληρή πραγματικότητα. Στην Ελλάδα της υπερεργασίας και των χαμηλών μισθών θεσμοθετείται η 13ωρη απασχόληση σε έναν εργοδότη

Είμαστε μια χώρα που δουλεύουμε πολύ. Πάρα πολύ. Δεν το λέει η προσωπική εμπειρία του καθενός, το επιβεβαιώνει η Eurostat. Ο ένας στους πέντε Έλληνες εργάζεται περισσότερες από 45 ώρες την εβδομάδα. Άρα, δουλεύει παραπάνω από εννέα ώρες την ημέρα.

Ο αντίστοιχος μέσος όρος της ΕΕ είναι 10,8%, σχεδόν το μισό από την ελληνική αγορά εργασίας!

Και όμως: Σε αυτή τη χώρα που δουλεύουμε τόσο πολύ, ετοιμαζόμαστε να θεσμοθετήσουμε τις… 13 ώρες απασχόληση σε έναν εργοδότη. Λαμπρά!

Βέβαια, το μέτρο υπήρχε ήδη σε δύο εργοδότες. Φρόντισε γι’ αυτό ο «νόμος Γεωργιάδη» προ διετίας. Διαπιστώθηκε, όμως, κενό. Έρχεται, λοιπόν, ο «νόμος Κεραμέως» για να το καλύψει. Γιατί όχι να μην επιτρέπεται και σε έναν εργοδότη, το 13ωρο;

Μικρή λεπτομέρεια: Πάντα με τη συναίνεση του εργαζόμενου. «Συναίνεση». Όχι «απαίτηση», όχι «επιβολή». Ο εργαζόμενος έχει τέτοια όμορφη σχέση με τον εργοδότη του, που από κοινού συμφωνούν για το ωράριο εργασίας. Υπάρχει σεβασμός και αλληλοκατανόηση. Άρα, εύκολα μπορεί να προκύψει και «συναίνεση».

Βέβαια, το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι έφυγαν την τελευταία 15αετία από την Ελλάδα περίπου 1 εκατ. εργαζόμενοι, μάλλον «φωτογραφίζει» την έλλειψη συναίνεσης. Ίσως και την απουσία σεβασμού και αλληλοκατανόησης στην αγορά εργασίας. Μπορεί να δείχνει και την ύπαρξη συνθηκών γαλέρας που κάποιοι χαρακτηρίζουν «Εργασιακό Μεσαίωνα». Όμως όλα αυτά δεν αφορούν τις διατάξεις νόμου που προωθεί το αρμόδιο υπουργείο.

Εκεί, πρέπει να υπάρχει η προϋπόθεση της «συναίνεσης». Αν αυτή δεν ισχύει στην πράξη, αυτό είναι πρόβλημα των επιχειρήσεων και των εργαζομένων. Ας το λύσουν. Το υπουργείο Εργασίας τι άλλο να κάνει; Θεσπίζει τους κανόνες αγαστής συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών. Αν αυτοί δεν μπορούν να συνυπάρξουν, πρόβλημά τους. Ας δουλεύουν 13 ώρες την ημέρα, χωρίς συναίνεση. Αρκεί να φαίνεται ότι συναινούν. Και αυτό αρκετό είναι για τον νομοθέτη…

Αυτό που δεν είναι αρκετό για τον εργαζόμενο είναι οι μηνιαίες απολαβές του. Αν ο μέσος μισθός είχε αυξηθεί κατά 35% την τελευταία εξαετία, όπως ισχυρίζεται το υπουργείο Εργασίας, τότε ίσως ο εργαζόμενος να μην χρειαζόταν να δουλεύει 13 ώρες ημερησίως, για να βγάλει ένα αξιοπρεπές μεροκάματο. Ίσως να του ήταν αρκετό το 8άωρο. Εκτός και αν ο εργαζόμενος διακρίνεται για τη… φιλαργυρία του! Βγάζει ήδη αρκετά, αλλά θέλει περισσότερα. Ανικανοποίητος, έως άπληστος, δεν ευχαριστιέται με το μηνιάτικο που του προσφέρει το 8άωρο και θα προσθέτει πια άλλες πέντε ώρες εργασίας την ημέρα, στον ίδιο εργοδότη, για να το αυξήσει. Φροντίζει και γι’ αυτό το υπουργείο Εργασίας. Καλύπτει και τον… αχόρταγο εργαζόμενο που δεν είναι με τίποτα ευχαριστημένος. Ούτε με αυτό το αυξημένο μηνιάτικο της τελευταίας εξαετίας.

Θα μπορούσε να είναι φάρσα, αλλά δυστυχώς, είναι η σκληρή πραγματικότητα. Στην Ελλάδα της υπερεργασίας και των χαμηλών μισθών, στην Ελλάδα του αρνητικού ρεκόρ εργατικών ατυχημάτων (166 στο εννεάμηνο), θεσμοθετείται η 13ωρη απασχόληση σε έναν εργοδότη.

Μια διάταξη που θα μπορούσε να ισχύει μετά από συλλογικές διαπραγματεύσεις και για συγκεκριμένους κλάδους της οικονομίας, θα μπορεί να εφαρμόζεται για το σύνολο των επιχειρήσεων, όποτε εκείνες το επιθυμούν, με ατομική διαπραγμάτευση. Γιατί η λέξη «συναίνεση» στην αγορά εργασίας δεν υπάρχει. Και ας κάνουν στο υπουργείο Εργασίας πως δεν το καταλαβαίνουν. Οι εργαζόμενοι το ξέρουν, το βιώνουν καθημερινά. Οι εργοδότες το ίδιο, αξιοποιούν τα «εργαλεία» που τους προσφέρονται. Και έτσι επιβεβαιώνονται πλήρως τα στοιχεία της Eurostat, για 45 ώρες εργασία και άνω, από το 1/5 του εργατικού δυναμικού της χώρας. Ίσως στην πράξη το ποσοστό να μην είναι 20%, αλλά αισθητά μεγαλύτερο…

Πηγή ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ