Συνταξιοδοτική δικαιοσύνη

Του Πλάτωνα Τσούλο-Πόσο εύκολο είναι να αποδοθεί συνταξιοδοτική δικαιοσύνη;

Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των αποδοχών που λαμβάνουν οι συνταξιούχοι του Δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, με τους πρώτους να εξασφαλίζουν σε μέσα επίπεδα υψηλότερες συντάξεις γήρατος κατά 42,72%, δεν μπορεί παρά να προκαλεί εντύπωση, δίνοντας αφορμές για μια σειρά επισημάνσεων αναφορικά με την ελληνική οικονομία.

Για παράδειγμα, η προαναφερόμενη διαφορά υποκρύπτει υψηλά ποσοστά ανεργίας στον εργασιακό βίο όσων απασχολούνται στην ελεύθερη αγορά, ή αν θέλετε και μαύρη – αδήλωτη εργασία, όπως και υψηλά ποσοστά εισφοροδιαφυγής και άρα απώλειες εσόδων για τα Ταμεία Ασφάλισης.

Υποκρύπτει επίσης την αδυναμία μιας σημαντικής μερίδας ελευθεροεπαγγελματιών και εμπόρων να καταβάλουν εισφορές για υψηλότερα κλιμάκια συνταξιοδότησης, πολύ δε περισσότερο να στραφούν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες προς εξασφάλιση συμπληρωματικής σύνταξης.

Αποτυπώνει τον ασφαλιστικό αναλφαβητισμό του μέσου Έλληνα, την απουσία κουλτούρας αποταμίευσης, όπως φυσικά και την απουσία διαθέσιμου εισοδήματος για έναν αποδοτικότερο «κουμπαρά» συνταξιοδότησης.

Κι όλα αυτά για τη μερίδα των δραστηριοποιούμενων στον ιδιωτικό τομέα, που ενώ «κτίζουν» καθημερινά το ΑΕΠ της χώρας, ρισκάροντας κάποιοι κεφάλαια και κάποιοι άλλοι «παίζοντας» με τον κίνδυνο της απόλυσης, βγαίνουν στη σύνταξη λαμβάνοντας σαφώς λιγότερα από τους υπαλλήλους του Δημοσίου, που απολαμβάνουν την ισοβιότητα της επαγγελματικής τους ιδιότητας, αρνούνται την αξιολόγηση και εργάζονται δίχως το άγχος να κατατρώει τα σωθικά τους.

Πόσο εύκολο είναι να αποδοθεί συνταξιοδοτική δικαιοσύνη; Για τους σημερινούς συνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα και για όσους βρίσκονται κοντά στο να συνταξιοδοτηθούν, μόνο με αύξηση των ποσοστών αναπλήρωσης. Όσο για μελλοντικούς συνταξιούχους, μόνο με γενναίες αυξήσεις μισθών και ολιστική εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Ποιος θα τολμήσει;

naftemporiki.gr