Της Μελτίνης Φραγκιουδάκη
Στη Γάζα, ο ουρανός δεν είναι πια μπλε. Είναι γκρι, γεμάτος καπνό, γεμάτος φόβο. Η κάθε μέρα ξεκινά με την αγωνία: ποιοι θα είναι οι επόμενοι; Οι βόμβες δεν κάνουν καμία εξαίρεση σε σπίτια, σχολεία ή νοσοκομεία, ούτε ξεχωρίζουν τις παιδικές φωνές από τις κραυγές τρόμου.
Ολόκληρες οικογένειες σβήνονται από τον χάρτη με μία μόνο έκρηξη. Μια μάνα που κρατά σφιχτά το μωρό της την ώρα που πέφτει το ταβάνι. Ένα αγόρι που κοιμάται στο σαλόνι και δεν ξυπνά ποτέ. Η οικογένεια Αλ-Καχλούτ, 19 ψυχές, άνθρωποι με όνειρα, με σχέδια για το αύριο, έγιναν σκόνη σε μια στιγμή. Δεν έμεινε τίποτα να θάψουν. Μόνο χαλάσματα και ένα άδειο σπίτι γεμάτο αναμνήσεις από τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Από τον Οκτώβριο του 2023 περισσότερα από 18.000 παιδιά έχουν σκοτωθεί, ενώ πολλά παραμένουν ακόμη στα συντρίμμια. Κάθε ένα τους, μια μικρή ιστορία που δεν πρόλαβε να ανθίσει. Παιδιά που έπαιζαν σε αυλές, που ζωγράφιζαν καρδιές και ήλιους σε τοίχους, που ήθελαν να γίνουν γιατροί, δάσκαλοι, ποδοσφαιριστές. Παιδιά που πέθαναν με τρόμο στα μάτια.
Κάποια, όπως η μικρή Λάιλα, βγήκαν ζωντανά απ’ τα ερείπια — χωρίς πόδια, χωρίς οικογένεια, χωρίς παιδική ηλικία. Ζει σε νοσοκομείο, χαμένη στον πόνο, λέγοντας τα ονόματα των αδερφών της κάθε βράδυ σαν προσευχή. Αυτά τα παιδιά δεν πέθαναν απλώς. Τους αφαιρέθηκε η δυνατότητα να ζήσουν. Δεν είναι αριθμοί. Είναι ολόκληροι κόσμοι που δεν πρόλαβαν να φτιαχτούν.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται η πείνα. Η σιωπηλή βόμβα που σκοτώνει πιο αργά και πιο σκληρά. Τα ράφια είναι άδεια. Το νερό δεν είναι πόσιμο. Φαγητό δεν υπάρχει. Μωρά σταματούν να κλαίνε γιατί δεν έχουν δύναμη. Μητέρες ανακατεύουν αλεύρι με νερό και το λένε «φαγητό».
Πατεράδες περπατούν χιλιόμετρα για να βρουν λίγο γάλα, και πολλές φορές δεν γυρνούν ποτέ. Ο θάνατος δεν έρχεται πάντα με κρότο. Κάποιες φορές έρχεται σιωπηλός, με άδειο στομάχι και ξεραμένα χείλη. Είναι βασανιστήριο. Μια συνεχής αναμονή για σωτηρία που δεν έρχεται.
Η Γάζα δεν είναι πια απλώς μια εμπόλεμη ζώνη. Είναι το μέρος όπου η ελπίδα πεθαίνει κάθε μέρα. Πίσω από κάθε αριθμό υπάρχει ένα πρόσωπο, ένα βλέμμα, ένα παιδικό γέλιο που κόπηκε απότομα.
Είναι εύκολο να πεις “ευτυχώς είναι μακριά από εμάς”. Είναι εύκολο να αλλάξεις κανάλι για να μη βλέπεις τις σκληρές εικόνες. Αλλά αν κλείσεις τα μάτια σου και μείνεις για λίγο σιωπηλός, μπορεί να ακούσεις το κλάμα ενός παιδιού που ζητά τη μητέρα του ή τον ψίθυρο ενός πατέρα που σκάβει με τα χέρια για να βρει τα παιδιά του. Αυτή δεν είναι απλά μια τραγωδία. Είναι μια κραυγή για την καταπάτηση όλων των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μας αφορά όλους.
- Η Μελτίνη Φραγκιουδάκη είναι ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος.
Ακολουθήστε μας στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα
