Σοκάρουν οι περιγραφές
28 Φεβρουαρίου 2023, στον Ευαγγελισμό, στα Τέμπη, και ώρα 23:18. Είναι η στιγμή που γράφεται η τραγωδία με 57 συνανθρώπους μας νεκρούς, σε ένα πρωτοφανές δυστύχημα με σύγκρουση δύο τρένων. Επιβάτες έζησαν μία απίστευτη φρίκη μέσα σε συντρίμμια και φωτιά.
«Η κοπέλα που ήταν δίπλα μου ούρλιαζε και φώναζε: “Θα πεθάνουμε.”» περιγράφει ένας από τους επιβάτες στο βαγόνι 2. Η κοπέλα είχε μόλις επιστρέψει από το κυλικείο – που καταστράφηκε ολοσχερώς – ελάχιστα λεπτά πριν τη σύγκρουση. Ο επιβάτης αποκαλύπτει τα όσα δραματικά έζησαν εκείνες τις στιγμές σε ένα βαγόνι που αναποδογύρισε μετά τη σύγκρουση.
«Ξεκινήσαμε να κάνουμε τούμπες μέσα στο κουπέ, πάνω-κάτω. Χτυπούσαμε αναμεταξύ μας, πέφταμε από το πάτωμα στο ταβάνι και ανάποδα. Όταν επιτέλους σταμάτησε όλο αυτό, που εμένα μου φάνηκε αιώνας, το βαγόνι ήταν ανάποδα και με κλίση. Εγώ ήμουν κάτω, με πλάτη στην πόρτα του κουπέ, που είχε γίνει ένα με το διάδρομο. Δεν ήξερα αν οι δύο φίλοι μου ζουν ή αν πέθαναν.
Όταν η φίλη μου άρχισε να κουνιέται και κατάλαβα ότι ήταν ζωντανή, ρώτησα τον φίλο μου αν είναι καλά, και εκείνος μου απάντησε θετικά. Σηκώθηκαν όλοι από πάνω μου με δυσκολία, και εγώ, όπως ήμουν ξαπλωμένος, βλέπω έξω από το παράθυρο, που ήταν πάνω μου, και κοιτώ τον ουρανό στα δεξιά μου. Βλέπω φωτιά και, μέσα στο βαγόνι, πολλές εστίες φωτιάς. Η φίλη μου ήταν σε σοκ, και της είπα να πατήσει σε μία θέση και να βγάλει το κεφάλι της έξω από το παράθυρο για να αναπνεύσει και να συνέλθει.»
«Πρέπει να παλέψουμε για να ζήσουμε»
Εκείνα τα πρώτα λεπτά, επιβάτες, αν και τραυματισμένοι, προσπαθούν να βοηθήσουν άλλους επιβάτες και να καταφέρουν όλοι μαζί να βγουν από το βαγόνι, που αρχίζει να φλέγεται.
«Φώναζα διαρκώς δυνατά: “Πρέπει να παλέψουμε για να ζήσουμε.” Σηκώθηκα και, ενώ προσπαθούσα να σβήσω τις εστίες φωτιάς στο κουπέ, ακούω ένα παλικάρι να έρχεται από το επόμενο κουπέ σε εμάς και να βγαίνει έξω. Οπότε κατάλαβα ότι υπήρχε έξοδος από το παράθυρο του διαδρόμου του κουπέ. Αμέσως προσπάθησα, πατώντας όπου έβρισκα δίχως παπούτσια, να πλησιάσω τη φίλη μου και να της πω να βγούμε έξω. Καθυστέρησα να βγω, γιατί έψαχνα τα παπούτσια μου για να μπορέσω να περπατήσω, αφού παντού υπήρχαν θραύσματα και συντρίμμια, και σε κάποια σημεία η θερμοκρασία ήταν έντονη.»
Τελικά, ο επιβάτης βγαίνει από το βαγόνι χωρίς τα παπούτσια του, και όταν φτάνει στο παράθυρο, συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί, καθώς – όπως λέει – μέχρι εκείνη την ώρα λειτουργούσε μηχανικά:
«Με κυρίευσε πανικός. Γύρισα, κοίταξα το βαγόνι και πάγωσα. Επανήλθα όταν, ανάμεσα στα συντρίμμια, διέκρινα ένα χέρι και κάποιον να φωνάζει: “Βοήθησέ μας, θα καούμε.”»
Τα όσα ακολουθούν αποτυπώνουν τον εφιάλτη που έζησαν:
«Ένιωσα σαν να ήμουν σε εμπόλεμη ζώνη. Φωτιές παντού, έξω και μέσα από τα βαγόνια. Έντονοι καπνοί, γράσα, φωνές, μυρωδιές, καταστροφή, και εγώ γεμάτος αίματα.»
Το σοκ ήταν μεγάλο, καθώς αντικρίζουν και νεκρούς. Σαστίζουν.
«Ξαφνικά, σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα, άρχισα να σκαρφαλώνω σαν τρελός και να προσπαθώ να περάσω από ένα βαγόνι – που δεν ξέρω αν ήταν η μηχανή ή το κουπέ της Α’ θέσης – πατώντας πάνω σε άμορφες μάζες από ζεστά σίδερα, ανάμεσα σε καπνούς, γράσα και εστίες φωτιάς. Έφτασα στο εμπορικό τρένο, χωρίς να καταλάβω ότι ήταν αυτό με το οποίο συγκρουστήκαμε.»
Όταν κατάφερε να βγει από την «κόλαση» – όπως τη χαρακτηρίζει – ο επιβάτης κατέρρευσε. Εκείνη η νύχτα τού άλλαξε τη ζωή και την καθημερινότητά του. Όπως και σε άλλους επιβάτες, όπως και στους συγγενείς των 57 νεκρών, που δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους από εκείνο το μοιραίο ταξίδι.
newpost.gr
Ακολουθήστε μας στο Google News για να ενημερώνεστε για τα τελευταία νέα
