Τους ρίξαμε στη θάλασσα…

Του Δημήτρη Παπαδοκωστόπουλου – Με βάση τα όσα εξελίσσονται και στην περιοχή μας, μια εύλογη απορία υπάρχει σχετικά με την ψήφο της Ελλάδος στον ΟΗΕ, αναφορικά με την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους

Ο πρόεδρος Τραμπ ζήτησε από τις χώρες του ΝΑΤΟ να σταματήσουν να παίρνουν ρωσικό πετρέλαιο (ειδικά η Τουρκία είναι πρωταθλητής σε αυτό) και να συμφωνήσουν όλοι μαζί σε υψηλές κυρώσεις κατά της Κίνας μέχρι κι αυτή να σταματήσει να αγοράζει ρωσικό πετρέλαιο.

Όλα δείχνουν ότι πλησιάζει η ώρα της αλήθειας, με τα περιθώρια να στενεύουν για τους μεγάλους παίχτες που μέσω του πολέμου στην Ουκρανία αναδιατάσσουν σφαίρες επιρροής, συμμάχους, αλλά και χαμένους που θα πληρώσουν το μάρμαρο.

Βαρύς ο γεωπολιτικός καμβάς που υφαίνεται διεθνώς και εντός αυτού η «μικρή, πλην τίμια Ελλάς» που δεν κάνει ατιμίες και σέβεται τις συμφωνίες της, παίρνει ανάσα από την είδηση ότι η Chevron μάς βάζει στο παιγνίδι της εξόρυξης υδρογονανθράκων, κάτι που αποτελεί κάρφο στο μάτι της Τουρκίας. Έμμεσα αυτό σημαίνει ότι μια επιπλέον προσοχή των ΗΠΑ θα είναι πάνω μας, όπως φάνηκε και από την πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Τραμπ και επικεφαλής του Συμβουλίου Ενεργειακής Κυριαρχίας, Νταγκ Μπέργκαμ.

«Οι ΗΠΑ θεωρούν την Ελλάδα στρατηγικό εταίρο και πιστεύουμε ότι οι σχέσεις των δύο χωρών μπορούν να επεκταθούν και ενισχυθούν ιδίως στον τομέα της ενέργειας και της ενεργειακής ασφάλειας» είπε ο Μπέργκαμ και το μήνυμα μεταδόθηκε ακαριαία στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου.

Και όποιος καλοπροαίρετος είπε ότι με τον αθλητισμό (που οι λαοί έρχονται κοντά) δεν γίνεται πολιτική, πρέπει την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, μετά την ήττα της Ελλάδος στο μπάσκετ, να ένιωσε ότι αυτό δεν ισχύει όταν απέναντι είναι η Τουρκία. Η ήττα της ελληνικής ομάδας συνοδεύτηκε εκτός από τους κλασικούς πανηγυρισμούς (από πολλά ΜΜΕ της γείτονος, αλλά και συμμετέχοντες Τούρκους παίχτες στον αγώνα) και με παραπομπές ή υπονοούμενα πέριξ της φράσης των κεμαλιστών: τους ρίξαμε στη θάλασσα! Και χθες, 14Σεπτεμβρίου, ήταν η αποφράδα ημέρα του 1922 με το κάψιμο της Σμύρνης που διήρκεσε έως τις 17 Σεπτεμβρίου.

Πολύ εύγλωττα ήταν τα λόγια του Αμερικανού πρόξενου στη Σμύρνη Τζον Χόρτον: «Από άκρου εις άκρον σε όλη την επικράτεια των Τούρκων, πάντα υπήρχε μια κηλίδα αίματος για να θυμίζει τη βάρβαρη παρουσία τους», λόγια στα οποία ήταν ενσωματωμένη και η εμπειρία της γενοκτονίας των Ποντίων (1916-1923) με τη φρικιαστική δολοφονία 353.000 ανθρώπων λόγω της ελληνικής καταγωγής τους.

Με βάση τα όσα εξελίσσονται και στην περιοχή μας, μια εύλογη απορία υπάρχει σχετικά με την ψήφο της Ελλάδος στον ΟΗΕ, αναφορικά με την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Ψηφίσαμε ναι -και μάλιστα στην παρούσα συγκυρία-μαζί με την Τουρκία, όταν το Ισραήλ είναι ο μοναδικός μας σύμμαχος σήμερα στην Αν. Μεσόγειο που εν όπλοις αντιμετωπίζει τη γείτονα στη Συρία. Παρεμπιπτόντως, η Τουρκία συνεχίζει να κατέχει τη μισή Κύπρο, την εποικίζει με Τούρκους της Ανατολίας, ενώ επιχειρεί να τη στραγγαλίσει και ενεργειακά, με την Ε.Ε. να κοιτάζει!