«Η ζωή της ορίστηκε από χάρη, σκοπό και δύναμη. Η ακλόνητη δέσμευσή της στην τέχνη της, οι ανθρωπιστικές της προσπάθειες και το θάρρος της να ξεπεράσει τις αφάνταστες προκλήσεις θα μας εμπνέουν για πάντα» σύμφωνα με ένα διαδικτυακό αφιέρωμα που δημοσιεύτηκε από την ομάδα της. «Στάθηκε ως φάρος ελπίδας για πολλούς, δείχνοντας ότι ανεξάρτητα από τα εμπόδια, η ομορφιά και το μεγαλείο μπορούν να αναδυθούν από τα πιο σκοτεινά μέρη».
Η ομάδα αναγνώρισε ότι ενώ ο χρόνος της στη Γη ήταν «πολύ σύντομος», η «λαμπρότητα και η κληρονομιά της θα συνεχίσουν να λάμπουν στις καρδιές όλων όσοι συγκινήθηκαν από την ιστορία της, για τις επόμενες γενιές».
Η Μιχαέλα Μαμπίντι Ντε Πρινς γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου του 1995 στη Σιέρα Λεόνε, στο απόγειο του εμφυλίου πολέμου.Ήταν βρέφος όταν ο πατέρας της σκοτώθηκε από αντάρτες. Η μητέρα της πέθανε λίγο μετά από πυρετό και ασιτία. Τότε η Μαμπίντι εστάλη σε ορφανοτροφείο, όπου έγινε ένας αριθμός. «Μας ονόμασαν με νούμερα από το ένα μέχρι το 27» θυμάται, σε συνέντευξή της στο BBC. «Το ένα ήταν το αγαπημένο παιδί στο ορφανοτροφείο και το 27 το λιγότερο αγαπημένο».
H Ντε Πρινς ήταν το νούμερο 27 επειδή έπασχε από λεύκη, μια δερματική πάθηση, κατά την οποία ορισμένες περιοχές του δέρματος χάνουν την φυσιολογική τους χρωστική και γίνονται λευκές. «Με φώναζαν παιδί του διαβόλου. Μου έλεγαν ότι δεν επρόκειτο ποτέ να με υιοθετήσει κανείς, επειδή κανείς δεν ήθελε ένα παιδί του διαβόλου» τονίζει.
Μερικές από τις εικόνες που αντίκρισε στη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας ήταν φρικιαστικές. Ένα βράδυ, καθώς συνόδευε τη δασκάλα της στην πύλη του ορφανοτροφείου, τρεις στρατιώτες πλησίασαν. Όπως είχε πει στο BBC, οι στρατιώτες χτύπησαν την έγκυο δασκάλα της με μαχαίρι στην κοιλιά. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Σιέρα Λεόνε που διήρκεσε περισσότερο από μία δεκαετία, διαπράχθηκαν θηριωδίες.
Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια της ένα περιοδικό. Σε αυτό είδε την εικόνα μιας μπαλαρίνας, με την εντυπωσιακή στολή της. «Μπορούσα να δω την ομορφιά σε αυτήν και την ελπίδα και την αγάπη και όλα όσα δεν είχα εγώ» θυμάται. Μυήθηκε στο μπαλέτο όταν υιοθετήθηκε από μία οικογένεια Αμερικανών. Αυτή η κομβική στιγμή στη ζωή της την έβαλε σε ένα μονοπάτι που θα οδηγούσε σε αξιοσημείωτα χορευτικά επιτεύγματα σε ένα είδος γνωστό για την έλλειψη διαφορετικότητας.
Η Αμερικανίδα Έλεν Ντε Πρινς έφτασε στη Σιέρα Λεόνε για να υιοθετήσει μια φίλη της Μικαέλα. Όταν άκουσε ότι το κορίτσι δεν θα έβρισκε πιθανότατα σπίτι, αποφάσισε να υιοθετήσει και εκείνη. Για καλή της τύχη παρατήρησε γρήγορα την εμμονή της Μικαέλα με το μπαλέτο και σε ηλικία 5 ετών την έγραψε σε σχολή χορού. Κάπως έτσι άρχισε η πορεία της προς την κορυφή. Οι δωρεές στη μνήμη της μπορούν να γίνουν στο War Child, αντανακλώντας τη δέσμευσή της να βοηθά τα παιδιά που έχουν πληγεί από ένοπλες συγκρούσεις. Η οικογένειά της σημείωσε: «Αυτό το έργο σήμαινε τα πάντα για εκείνη και οι δωρεές σας θα βοηθήσουν άμεσα άλλα παιδιά που μεγάλωσαν σε περιβάλλον ένοπλων συγκρούσεων».
