Η χώρα που κρύβεται από τον εαυτό της

Του Κώστα Γιαννακίδη *

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε μία σοβαρή συζήτηση για τα πραγματικά προβλήματα της χώρας; Για το Δημογραφικό, το παραγωγικό μοντέλο, τους θεσμούς, την Υγεία; Αυτή η «σιωπή» είναι μια συνθήκη βολική για όλους. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται επικοινωνιακά τις ανεπάρκειες της. Η αντιπολίτευση καλύπτει με φωνές το έλλειμμα σοβαρού λόγου.

Ξυπνήστε ένα πρωί και καθίστε μπροστά στην τηλεόραση. Δεν έχει σημασία το κανάλι. Το περιεχόμενο είναι το ίδιο. Σχολιαστές που σχολιάζουν άλλους σχολιαστές. Πολιτικοί που παριστάνουν ότι διαφωνούν. Δημοσιογραφία που προσποιείται ότι ρωτάει. Ακούς μια χώρα που κυνηγάει την ουρά της. Από τη Βουλή μέχρι τα τηλεοπτικά πάνελ δεν υφίσταται συζήτηση. Ακούγεται μόνο θόρυβος.

Και είναι μια συνθήκη βολική για όλους. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται επικοινωνιακά τις ανεπάρκειες και τα ατοπήματά της. Η αντιπολίτευση καλύπτει με φωνές το έλλειμμα σοβαρού λόγου. Αν αποδελτιώσετε όσα εμφανίζονται ως «κεντρικά θέματα» στην επικαιρότητα, θα διαπιστώσετε ότι κυριαρχεί το ασήμαντο. Θέματα ήσσονος σημασίας φωτίζονται με τέτοιο τρόπο ώστε η σκιά τους στον τοίχο να δείχνει τερατώδης. Και αντίστροφα, όσα θα έπρεπε να μας εξοργίζουν – όπως οι αποκαλύψεις στον ΟΠΕΚΕΠΕ, που φανερώνουν ένα κράτος ιδιωτικό, μοιρασμένο σε κομματικά μερίδια – σερβίρονται σαν κουτσομπολιό. Άλλωστε, πόσο ζει ένα σκάνδαλο στην Ελλάδα; Όσο χρειάζεται για να το σκεπάσει το επόμενο.

Έτσι ο πολιτικός χρόνος μετατρέπεται σε αντικείμενο διαχείρισης. Σαν κλεψύδρα που τρέχει όσο χρειάζεται, μέχρι η άμμος να καλύψει όσα δεν πρέπει να φανούν. Θέλετε μερικά παραδείγματα από όσα έπρεπε να συζητάμε καθημερινά και τα σπρώχνουμε μόνιμα κάτω από το χαλί;

Δημογραφική κατάρρευση – η χώρα μικραίνει και γερνά. Παραγωγική ένδεια που δεν επιτρέπει να αυξηθούν οι μισθοί. Παιδεία αναχρονιστική με σχολεία που παπαγαλίζουν, πανεπιστήμια που διώχνουν τους καλύτερους. Υγειονομική εξάντληση. Περιβαλλοντική απειλή. Θεσμική κόπωση. Η Δικαιοσύνη είναι αργή και με τρωθέν κύρος. Ολα εδώ είναι. Πιο σημαντικά από την τελευταία viral ανοησία σε πρωινή εκπομπή, από τα σενάρια Τσίπρα, από τα εσωκομματικά της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ.

Και τι κάνουμε; Τίποτα. Συζητάμε για πρόσωπα, όχι για κανόνες. Για μετακινήσεις, όχι για θεσμούς. Αναζητούμε ευθύνες, αλλά όχι αιτίες και λύσεις. Εξιλαστήρια θύματα αντί για μεταρρυθμίσεις. Τα κόμματα ζουν από το μικρό, το πρόχειρο, το ταπεινωτικά ελληνικό: υποσχέσεις χωρίς σχέδιο, εξουσία χωρίς ευθύνη, κράτος ως λάφυρο.

Και εκεί βρίσκεται η μεγάλη αποτυχία. Όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Η κυβέρνηση είναι αυτή που θέτει την ατζέντα και οφείλει να οδηγήσει αλλαγές. Δεν το κάνει. Η αντιπολίτευση οφείλει να παράγει εναλλακτικό σχέδιο. Δεν το έχει. Η ματιά απλώνεται μέχρι τις επόμενες εκλογές. Δεν πάει πιο κάτω. Πιο κάτω έχει σκοτάδι.

*Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα news247.gr