Η συγκινητική ιστορία του τυφλού γιατρού που έφερε στον κόσμο πάνω από 4.000 μωρά

Η νοσταλγία για εκείνη την προσωπική σχέση με τον «οικογενειακό γιατρό» παραμένει ισχυρή

Ο ρόλος του γιατρού  στη ζωή των κοινωνιών υπήρξε ανέκαθεν καθοριστικός. Η ιατρική δεν περιορίζεται απλώς στη διάγνωση και θεραπεία ασθενειών, αλλά ενσαρκώνει και την έννοια της φροντίδας, της εμπιστοσύνης και της διαρκούς παρουσίας δίπλα στον άνθρωπο.

Από τον οικογενειακό γιατρό που γνωρίζει σε βάθος το ιστορικό κάθε ασθενούς έως τον εξειδικευμένο επιστήμονα που εφαρμόζει τις πιο σύγχρονες μεθόδους, το εν λόγω επάγγελμα συμβολίζει μια σχέση που υπερβαίνει τα όρια της απλής παροχής υπηρεσιών υγείας.

Στο πλαίσιο των συζητήσεων για το μέλλον των συστημάτων υγείας και ιδίως του αμερικανικού, το οποίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ως «δαιδαλώδες» και «προσανατολισμένο στο κέρδος», συχνά ανακαλείται η εικόνα του ακούραστου «γιατρού της υπαίθρου». Η μορφή αυτή περιγράφεται ως ο άνθρωπος που, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών ή ώρας, βρισκόταν κοντά στους ασθενείς του, νέους και ηλικιωμένους, προσφέροντας θεραπείες και συμβουλές, με γνώση και καλοσύνη.

Ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της νοσταλγικής αναφοράς αποτελεί η φωτογραφία που δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο του 1953 στο περιοδικό LIFE, όπως αναφέρει ο Ben Cosgrove στο TIME. Απεικονίζει έναν Γάλλο γιατρό, ο οποίος, παρά την τύφλωσή του, διατήρησε την ιατρική του δραστηριότητα για δεκαετίες, έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του, νοσηλευτές και, πάνω απ’ όλα, την εμπιστοσύνη των ασθενών του.

Όπως ανέφερε τότε το περιοδικό, «το 1931, αφού είχε υπηρετήσει ως γιατρός για δέκα χρόνια στο χωριό Chelles, έξω από το Παρίσι, ο Albert-André Nast τυφλώθηκε και παραιτήθηκε από την άσκηση της ιατρικής. Ωστόσο, ένας ασθενής προσήλθε για θεραπεία και ο Nast διαπίστωσε ότι μπορούσε ακόμη, χωρίς όραση, να κάνει διάγνωση.

Αποφάσισε να συνεχίσει. Για 22 χρόνια διατήρησε την απαιτητική ρουτίνα του γιατρού της επαρχίας -και οι κάτοικοι του Chelles δεν έπαψαν ποτέ να τον εμπιστεύονται. Παράλληλα, το κύριο έργο του ήταν η ίδρυση της «Le Nativité», μιας κλινικής-μαιευτηρίου που στεγάστηκε σε ένα πρώην κυνηγετικό κατάλυμα, όπου ο ίδιος και η ομάδα του έφεραν στον κόσμο περίπου 4.000 μωρά».

Αναμφίβολα, η εξιδανίκευση του παρελθόντος ενέχει τον κίνδυνο παρανόησης. Οι συνθήκες ζωής υπήρξαν συχνά (πολύ πιο) σκληρές, με εκτεταμένες ασθένειες και περιορισμένες ιατρικές δυνατότητες. Η σύγχρονη ιατρική, σε πολλούς τομείς, είναι ανώτερη, αποτελεσματικότερη και λιγότερο επώδυνη από τις μεθόδους προηγούμενων γενεών. Ωστόσο, η νοσταλγία για εκείνη την προσωπική σχέση με τον «οικογενειακό γιατρό» παραμένει ισχυρή.