Σώζει ζωές

Του Βασίλη Αγγελόπουλου-Η ζώνη ασφαλείας σώζει ζωές στο αυτοκίνητο. Μπορεί να χρειάστηκε… κάποια χρόνια ο Έλληνας για να το συνηθίσει, αλλά φαίνεται ότι αποδέχεται πια, το προφανές.

Από τον θείο μου, που διαμαρτυρόταν επειδή η ζώνη τον… έσφιγγε, μέχρι τον γιο μου, που μου απαγορεύει να ξεκινήσω τη βόλτα μας με το αυτοκίνητο αν πρώτα δεν σιγουρευτεί ότι όλοι έβαλαν τις ζώνες τους, πέρασαν δύο γενιές. Αλλά μάλλον κάτι καλό βγήκε απ’ αυτό.

Τώρα, ο Έλληνας μαθαίνει να φοράει κράνος, όταν οδηγεί μηχανή. Και εκεί υπάρχουν αντιδράσεις. Κάποιοι διαμαρτύρονται, αφού με τη ζέστη το κράνος τους πέφτει λίγο… βαρύ. Δεν θα ήθελαν να διαπιστώσουν, βέβαια, πώς θα γίνει το κεφάλι τους, αν έρθει σε επαφή με την άσφαλτο, χωρίς κράνος… Αλλά, ακόμα και με τις όποιες αντιδράσεις, η κατάσταση δείχνει να βελτιώνεται. Ίσως, η επόμενη γενιά να πετύχει ακόμα μεγαλύτερη αποδοχή της συγκεκριμένης υποχρέωσης, από τη σημερινή. Μακάρι.

Στους χώρους εργασίας, όμως, ειδικά εκεί που υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος, τα μέτρα αποτροπής επίσης πρέπει να τηρούνται χωρίς δεύτερη κουβέντα. Για παράδειγμα, ο ιμάντας ασφαλείας θεωρείται ένα απαραίτητο μέσο ατομικής προστασίας για εργασίες σε ύψος, όπως αυτές που εκτελούνται σε οικοδομές. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι «σώζει ζωές», για να χρησιμοποιήσουμε το moto για τις ζώνες ασφαλείας του αυτοκινήτου.

Η μη χρήση του μπορεί να αποβεί μοιραία. Στα εργατικά δυστυχήματα που συμβαίνουν σε οικοδομές, είναι το πρώτο πράγμα που ελέγχουν οι ειδικοί: Αν ο εργάτης φορούσε ή όχι ιμάντα ασφαλείας.

Η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη, όπου και αν βρισκόμαστε. Αποτελεί ξεκάθαρο ζητούμενο η προστασία της.

Εάν στο αυτοκίνητό μου, ο γιος μου δεν φοράει ζώνη ασφαλείας, είναι δική μου ευθύνη να του εξηγήσω ποιο είναι το σωστό και να τον πείσω να μην ξανακάνει ποτέ το ίδιο λάθος.

Αν σε μια οικοδομή οι εργάτες αδιαφορούν για τη χρήση του ιμάντα ασφαλείας, είναι ευθύνη του επιβλέποντα μηχανικού ή του εργολάβου ή του ανάδοχου του έργου, να τους πείσουν για το αντίθετο. Να τους επιβάλλουν, εν ανάγκη, τη χρήση αυτής της σωτήριας «ζώνης». Δεν αξίζει για κανένα μεροκάματο να τίθεται σε κίνδυνο η ανθρώπινη ζωή.

Από την άλλη πλευρά, αν οι εργάτες ζητούν χρήση ιμάντα ασφαλείας και οι ανωτέρω προϊστάμενοί τους, δεν τους παρέχουν αυτή τη διέξοδο, τότε έχουν διαπράξει ολέθριο λάθος! Και εκεί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί πρέπει να λειτουργούν άμεσα και να είναι αμείλικτοι.

Τα 139 θύματα στο επτάμηνο της τρέχουσας χρονιάς, από εργατικά ατυχήματα, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Δεν μπορεί σε όλες τις περιπτώσεις να υπάρχει μόνο «ατομική ευθύνη». Εργάτες χάθηκαν στο χώρο εργασίας τους. Η Δικαιοσύνη οφείλει να ξεδιαλύνει μία προς μία όλες αυτές τις περιπτώσεις ατυχημάτων και με ταχύτητα να αποδίδει ευθύνες. Να μην μένει καμία σκιά.

Μαθαίνουμε πως υπάρχουν δίκες για εργατικά ατυχήματα, που καθυστερούν έως και επτά έτη! Είναι ανεπίτρεπτο και δείχνει το τεράστιο πρόβλημα απονομής Δικαιοσύνης που υπάρχει στη χώρα. Τα συναρμόδια υπουργεία (Εργασίας, Δικαιοσύνης) πρέπει να διορθώσουν άμεσα το πρόβλημα.

Πάνω απ’ όλα όμως, πρέπει η Κοινωνία να πειστεί ότι χωρίς πλήρη εφαρμογή των μέτρων προστασίας, ο κίνδυνος απώλειας της ζωής μεγαλώνει επικίνδυνα. Όπως πείσαμε τους γονείς μας να φοράνε ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο, όπως πείθουμε τα παιδιά μας να φοράνε κράνος στη μηχανή τους, έτσι πρέπει να πείσουμε όλους τους εμπλεκόμενους σε ένα εργοτάξιο, πως ο ιμάντας ασφαλείας «σώζει ζωές». Μπας και καταφέρουμε να σώσουμε, ό,τι μπορεί να σωθεί.

Πηγή: naftemporiki.gr