Μη χαίρονται στη Δεξιά, καθώς έχουν τα ίδια χάλια

Του Δημήτρη Γ. Παπαδοκωστόπουλου-Το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα προσφέρει υπηρεσία στον ελληνικό λαό αποκαθηλώνοντας δήθεν ιδεολογικές καθαρότητες και άλλα τέτοια παπατζιλίκια που προσφέρονταν ως σωτηρία στους Έλληνες που έψαχναν να πιαστούν από κάπου

H Αριστερά στην Ελλάδα είχε πάντα την τάση να ρίχνει στον Καιάδα τους ηγέτες που αποκαθηλώνει.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, μια ιστορική φυσιογνωμία του χώρου αυτού, μετά τον θάνατο του Στάλιν, το 1953, άρχισε σταδιακά να γίνεται πρόβλημα για το ΚΚΕ εφόσον πριν είχε γίνει πρόβλημα για την ΕΣΣΔ. Η νέα σοβιετική ηγεσία, με επικεφαλής Χρουτσόφ, δεν ήθελε τίποτα που να θυμίζει τη σταλινική περίοδο, παρά του ότι τα ίδια πρόσωπα διακονούσαν και τις δύο περιόδους.

Ο Ζαχαριάδης αντικαταστάθηκε από τον Κώστα Κολλιγιάνη το 1956 και έκτοτε άρχισαν τα προσωπικά του μαρτύρια στα οποία τον υπέβαλαν οι πρώην σύντροφοί του. Θυμήθηκαν, για παράδειγμα, ότι υπηρετούσε έναν «εθνικό» κουμμουνισμό αντί να είναι διεθνιστής, ενώ θεωρήθηκε κάρφος το άρθρο που είχε δημοσιεύσει το 1945 στον Ριζοσπάστη (μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα από το Νταχάου), σύμφωνα με το οποίο ήταν υπέρ της εισβολής ελληνικού στρατού στη Βόρειο Ήπειρο, αν αυτό προέκρινε με εκλογές ο ελληνικός λαός…

Και βέβαια δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι πρώην σύντροφοί του που υποστήριζαν κρυφά ή φανερά ότι αυτός, ένας γενικός γραμματέας του ΚΚΕ (και από τους λίγους Έλληνες συνομιλητές του Στάλιν), ήταν πράκτορας ξένων δυνάμεων… Το τελευταίο αποτελούσε μια συχνή κατηγορία εντός του ΚΚΕ και είχε χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές και από τον ίδιο τον Ζαχαριάδη κατά στελεχών του κόμματός του. Και μεσούντος του εμφυλίου πολέμου (1946-1949), μια τέτοια κατηγορία κατά καπετάνιων του ΔΣΕ ή άλλων πολιτικών στελεχών ισοδυναμούσε με θάνατο.

Υπό την έννοια αυτή δεν κάνουν εντύπωση οι επιθέσεις που δέχεται σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας από πρώην συντρόφους του όταν αποκαλύπτει λεπτομέρειες από τη συμπεριφορά τους.

Το βιβλίο ξεγύμνωσε ή καλύτερα αφόπλισε πολλά αριστερά οχυρά που πίσω από μια υποτιθέμενη μαρξιστική καθαρότητα κήρυτταν και κηρύττουν διαρκώς έναν εμφύλιο, με τους μισούς Έλληνες να πρέπει να στραφούν εναντίον των άλλων μισών.

Πάντως, από το 2015 ο κόσμος είχε καταλάβει τον ρόλο πολλών από αυτούς τους διαμαρτυρόμενους πρώην συντρόφους του Τσίπρα. Κι αυτός είναι ένας λόγος που στην πλειοψηφία τους είχαν και έχουν απομονωθεί, ενώ τα ακροατήριά τους ισοδυναμούν αριθμητικά με τους πελάτες κουρείου που περιμένουν τη σειρά τους.

Όλοι αυτοί αναγνωρίζουν ότι πέρασε η μπογιά τους και τα βάζουν σήμερα με τον Τσίπρα γιατί μέσα από το βιβλίο αποκαλύπτεται η ημερομηνία λήξης τους. Το βιβλίο προσφέρει υπηρεσία στον ελληνικό λαό αποκαθηλώνοντας δήθεν ιδεολογικές καθαρότητες και άλλα τέτοια παπατζιλίκια που προσφέρονταν ως σωτηρία στους Έλληνες που έψαχναν να πιαστούν από κάπου.

Και ό,τι ισχύει για την Κεντροαριστερά ισχύει επακριβώς και για τη Δεξιά, στον χώρο της οποίας μπορεί να υπάρχει ένα συμπαγές κόμμα, αλλά είναι τελείως αδύναμο να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα.